Friends 4-ever // Hoofdstuk 95 // Eva

Vorige week biechtte Lily op dat Corné haar nog steeds stalkt. Het gesprek ging ook heel even over Aron, maar daar wilde Lily zelf niet te veel over nadenken. Vandaag lees je over Eva. Enne … vast een waarschuwing vooraf, dit is best een verdrietig hoofdstuk. Bepaalde dingen voor dit verhaal had ik al een tijd geleden gepland en ik kan er weinig aan doen dat het precies nu zo uitkomt…

Eva wist niet goed hoe ze moest reageren op het nieuws dat Van Eck zojuist met hen gedeeld had. Ze was niet de enige, haar klasgenoten keken allemaal verslagen voor zich uit.
‘De artsen zijn positief over haar kansen,’ ging Van Eck verder. Alsof dat alles opeens goed maakte. Joëlle had leukemie. En hoewel Eva haar nooit echt gemogen had, raakte het nieuws haar enorm.
‘Omdat Joëlle vorig jaar bij ons in de klas zat, leek het me goed om haar een kaart te sturen namens de hele klas,’ zei van Eck. Hij haalde een A5-formaat kaart tevoorschijn. ‘Schrijf je naam erop en eventueel een wens. Maar als je niets weet te schrijven is je naam ook goed.’ Hun mentor legde de kaart neer op de tafel van Kyle, die meteen een pen pakte en iets begon te schrijven. Het bleef een hele tijd stil in de klas.
‘Ik … begrijp dat jullie misschien van slag zijn van dit nieuws en ik wil het straks ook zeker noemen in het gebed. Maar …’ Van Eck leek even naar woorden te zoeken. ‘… we gaan wel verder met de les. Pakken jullie allemaal je boek erbij?’
Die laatste vraag was ten overvloede, want vrijwel iedereen had al een boek op tafel liggen. Het duurde een hele tijd voordat de les weer als normaal aanvoelde en op de achtergrond bleef Eva voelen dat er iets veranderd was.

‘Heftig hè, van Joëlle?’ Norah was de eerste die er wat van zei toen ze met z’n vieren naar het fietsenhok liepen.
‘Heel heftig,’ beaamde Eva. ‘Al voelt het ook …’ Ze aarzelde, kon ze dit zeggen? Wat als haar vriendinnen haar verkeerd zouden begrijpen?
‘Een beetje dubbel?’ vroeg Norah, nog voor ze een besluit had genomen.
Eva knikte, dat was precies wat ze had willen zeggen. ‘Het is heel heftig en ik hoop en bid echt dat ze beter zal worden. Maar die reactie van Maud was echt een beetje … tja.’
‘Alsof er geen enkele hoop meer was,’ vulde Marit voor haar in. ‘Terwijl Van Eck zei dat de artsen goede hoop hebben.’
‘Inderdaad,’ antwoordde Lily. Haar stem klonk een beetje afwezig.
‘Hoe is dat voor jou?’ waagde Eva te vragen. Ze hadden het er eigenlijk nooit over, maar op de basisschool had Joëlle Lily gepest en ook vorig jaar was ze niet altijd even aardig geweest voor haar vriendin.
Lily maakte een achteloze beweging met haar schouders. ‘Ik eh …’ Lily’s stem haperde. ‘Ik vind het echt heel erg voor haar. Je wilt niet dat zoiets iemand overkomt. Maar verder …’ Ze aarzelde. ‘Ik weet gewoon niet goed wat ik verder moet zeggen.’
Dat begreep Eva heel goed. De weg naar huis legden ze grotendeels in stilte af, alle andere dingen waar ze normaal gesproken over praatten leken zo onbelangrijk.
‘Tot morgen,’ zei Lily afwezig.
‘Eh … tot maandag,’ verbeterde Eva haar.
‘O ja. Da’s waar ook. Tot maandag. Goed weekend.’
Eva dacht nog lang na over het afscheid. Je zei het zo makkelijk ‘tot morgen’ of ‘tot maandag’, maar nu bleek ineens dat er geen garantie was dat je iemand ook daadwerkelijk zou zien na het weekend. Hè … wat een deprimerende gedachten had ze. Bijna wenste ze dat Van Eck het nieuws niet met hen had gedeeld, maar ja, dat veranderde niets aan de werkelijkheid.
Eenmaal thuis aangekomen haastte ze zich naar haar slaapkamer en plofte op haar bed. Nog voor ze een besluit kon nemen over wat ze nu ging doen trilde haar telefoon. Stan belde.
‘Hoi lief,’ zei ze.
‘Ha schoonheid.’ Zijn stem klonk warm, maar toch hoorde Eva er ook iets anders in. Was hij ook zo geraakt door het nieuws over Joëlle? Ze had hem kort gesproken na schooltijd, maar toen hadden ze het er niet over gehad.
‘Hoe is het?’ Automatisch stelde ze die vraag.
‘Niet zo,’ antwoordde hij tot haar grote schrik. ‘Mag ik vanavond naar jou toe komen?’
‘Jawel. Maar … eh … kan je een tipje van de sluier oplichten?’
‘Het heeft niks met ons te maken.’ Stans stem klonk bijna vrolijk. ‘Dus daar hoef je je in ieder geval geen zorgen over te maken.’
Die woorden konden natuurlijk niet voorkomen dat Eva zich geen zorgen maakte. Tegen de tijd dat Stan kwam had ze al vijf keer haar zusje afgesnauwd en was ze twee keer uitgevallen tegen haar moeder. Stan zag er zelf ook niet goed uit.
‘Wat is er, lieverd?’ vroeg ze, toen ze samen op haar kamer zaten.
Stan keek naar de deur. ‘Eh … ik weet dat je ouders willen dat die open staat, maar kan het deze keer op een kiertje?’
Als antwoord gaf Eva de deur een duwtje met haar voet, waardoor deze bijna dichtviel.
‘Mijn vader … eh … mijn ouders …’ Stan hakkelde en was opeens verlegen om woorden.
‘Hij is toch niet ook ziek?’
Stan schudde zijn hoofd. ‘Het … eh … het gaat al een tijdje niet zo goed tussen m’n ouders. M’n vader gaat nu tijdelijk ergens anders wonen.’
Eva sloeg haar hand voor haar mond. Er zou echt een limiet gesteld moeten worden aan de hoeveelheid slecht nieuws die je op een dag te verwerken kreeg. Toen bedacht ze hoe erg het voor Stan was en sloeg haar armen stevig om hem heen.
‘Ik … eh … zag het wel een beetje aankomen,’ ging Stan na een tijdje verder. ‘En ik zocht naar een manier om het je te vertellen, maar dat lukte niet. Ik hoopte ook steeds dat het wel weer goed zou komen voordat ik het moest vertellen. Maar …’
‘Komt het niet meer goed, denk je?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik hoop het wel, maar … ik weet het gewoon echt niet.’
Een hele poos later maakte Stan zich los uit haar omhelzing. Zijn blauwe ogen waren vochtig.
‘Vertel je het niet tegen je vriendinnen?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk niet’, beloofde Eva meteen.
Stan trok een mondhoek op in een poging te glimlachen. ‘Dank je wel Eef. We slepen ons er wel doorheen.’
Eva knikte, maar helemaal van harte ging het niet.

Wat zou jij willen zeggen om Eva en Stan een hart onder de riem te steken?

Liefs,

Mirjam

2 Reacties

  1. Inderdaad een verdrietig hoofdstuk! Echt heel naar voor Joëlle. Ik mocht haar, net als de meiden, ook niet zo, maar nu ga ik toch anders over haar denken. En dan het nieuws van Stan, dat is ook supererg voor hem, en voor Eva natuurlijk. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, omdat ik het nog nooit heb meegemaakt (gelukkig) Laten we hopen dat het goedkomt!

    1. Ik kan natuurlijk nog niet verklappen hoe het af gaat lopen (sowieso omdat ik het nog niet geschreven heb), maar ik hoop met je mee 😉 Laten we hopen dat de personages ook goed meewerken.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.