Inmiddels is het bijna drie maanden geleden dat ik mijn baan als docent Engels verloor. In plaats daarvan besloot ik mij volledig op het schrijven te richten. Vandaag kun je lezen hoe het nu met mij gaat.
Lees ook het blog waarin ik vertel over de beslissing om een tijd rust te nemen.
Nee, ik heb nog geen nieuwe baan in de zin dat ik voor een baas werk. Ik vul mijn dagen met schrijven, wandelen en andere activiteiten die mij rust geven. Tot nu toe bevalt het prima. De sollicitatie waar ik het in mijn vorige blog over had, is op niets uitgelopen. Ik heb hier zelfs geen reactie op gekregen. Ergens vind ik het wel jammer, maar het moest waarschijnlijk zo zijn.
In het vorige bericht schreef ik over mijn lichamelijke klachten, mijn energieniveau en daarover heb ik goed nieuws! Het gaat vooruit, ik merk dat ik langzamerhand meer energie krijg. Ik heb laatst een detoxkuur gevolgd, niet om af te vallen, maar ter bevordering van het herstel van mijn darmen. Dat is erg goed bevallen en ik merk dat mijn energie sinds die tijd echt in een stijgende lijn gaat. Waar ik voorheen ’s middags niets voor elkaar kreeg, lukt het me nu regelmatig om de hele middag te schrijven, terwijl ik ’s morgens ook al druk met van alles en nog wat ben geweest. Maar ik moet wel goed voor mijn lijf blijven zorgen en er niet teveel van vragen, want dan gaat het weer mis.
Met de toename aan energie komt ook het verlangen weer te gaan werken in het onderwijs. Ik mis de omgang met mijn collega’s, het contact met de leerlingen en het lesgeven zelf. Om eerlijk te zijn had ik dat totaal niet verwacht na mijn instorting van het afgelopen schooljaar. Ik was destijds eigenlijk opgelucht dat er een tijd van rust aankwam en had niet gedacht dat ik het zo zou gaan missen. Toch twijfel ik wel of ik moet gaan solliciteren of dit cursusjaar nog mijn rust moet pakken.
Ik geniet namelijk intens van het schrijven en de gedachte dat ik op deze manier jongeren ook kan leren over de zaken die voor mij belangrijk zijn. Zeker met ‘Vrije val’ die aankomende vrijdag hoopt te verschijnen. Wat schrijven betreft merk ik echt dat de spreuk “Wat je aandacht geeft groeit” waarheid is. Dit jaar heb ik verschillende projecten succesvol afgerond. Er verschijnen twee boeken van mijn hand, een kerstverhaal van mij wordt in een bundel gepubliceerd, het project met mijn broer heeft enorme sprongen gemaakt (zeker de afgelopen maand, maar daarover in november meer), ik werd geïnterviewd door de Reformatorische omroep en morgen verschijnt er een interview met mij in de Barneveldse krant. Dus voorlopig wacht ik nog even af hoe mijn schrijfcarrière zich gaat ontwikkelen, voor ik besluit al dan niet terug te keren in het onderwijs.
De afgelopen drie maanden zijn voor mijn gevoel om gevlogen en heb ik als ontzettend positief ervaren. Ondanks reacties uit mijn omgeving van mensen die het maar raar vinden dat je als 25-jarige opeens een tijdje niet werkt. En dat terwijl er zóveel werk te vinden is in het onderwijs. Waar ik me ook aan erger is de vraag hoe ik het financieel doe. Iedereen “weet” tenslotte dat schrijven niet zoveel betaald, behalve als je J.K. Rowling of Stephen King heet. In het begin voelde ik me verplicht om dit uit te leggen, maar inmiddels vraag ik me echt af waar die mensen zich mee bemoeien. Mijn financiën zijn mijn verantwoordelijkheid. Ik ga toch ook niet aan kennis X of tante Y vragen hoeveel hij/zij nu eigenlijk verdient en of ze daar wel van rond kunnen komen? Voor degenen met oprechte interesse in mijn financiële situatie: stuur een mailtje, over een bakje thee kan ik je misschien mijn geheim wel verklappen.
Net als mijn vorige bericht sluit ik ook deze af met de woorden dat ik de toekomst met vertrouwen tegemoet ga. Nog steeds geloof ik dat God mij zal leiden en mij bevestigen in mijn roeping. Of dit nu is als schrijver, docent of iets heel anders, Hij gaat mee!
Heel veel liefs,
Mirjam
Wat fijn dat je je steeds een stukje beter voelt!
Dan heeft je ’tussenjaar’ echt heel veel nut denk ik. Leuk om te horen dat je zoveel plezier beleefd aan het schrijven (dat moet je maar hopen, heb ik ook gehad met mn thee ‘zou ik het nog wel steeds zo leuk vinden..’). Maar blijkbaar als je een droom hebt komt het vanzelf goed. Enne je kunt altijd nog een aantal dagen in het onderwijs gaan werken als je dat heel leuk vind 😉
Ja, je moet inderdaad maar hopen dat zoiets leuk blijft! Echt heerlijk dat je de thee ook nog steeds leuk vindt! En de deur naar het onderwijs staat hier nog altijd open, een aantal uren in de week lijkt me best aantrekkelijk 😉
Wat fijn dat het zo goed met je gaat en dat je je zo heerlijk aan het schrijven toe komt!
Wanneer het de juiste tijd is komt er vast die mooi baan voor een aantal uren terug in het onderwijs. Het onderwijs is trouwens ook een plek vol inspiratie. ?
Ja, uit ervaring weet ik dat het onderwijs heel inspirerend is. Er zijn meerdere scènes uit mijn boeken die op dingen die ik meegemaakt heb in mijn lessen heb gebaseerd 🙂
Ik vind het jammer dat u/je gestoptimaal bent met les geven. U/je was een aardige lerares, alleen niet alle leerlingen werkten mee??
Dank je wel voor je lieve woorden, Henrieke! Jij was altijd een aardige leerling die meewerkte 😉
Jammer dat u/je gestopt ben met het lesgeven. U/je was een leuke leraar die goed kon uitleggen! Hopelijk kan u/je dat werk snel weer (gedeeltelijk) kan oppakken??
Bedankt voor je lieve woorden, Marije! Wie weet, ga ik over een poosje toch weer voor de klas staan! Enne, je mag wel je zeggen hoor 😉 Succes met alles!
Heel fijn om te lezen dat het weer goed met je gaat! ☺️
🙂
Wat een mooie blog en zo goed dat je gestopt bent met werken om meer rust te krijgen. Wat fijn dat het alweer veel beter met je gaat! En inderdaad, jouw leven is jouw verantwoordelijkheid en daar hoeft niemand zich mee te bemoeien. Toch zijn er helaas altijd mensen die het beter lijken te weten. Heel jammer.
Dank je. Het stoppen met werken was niet geheel vrijwillig, maar ik ben er wel blij mee. En het lukt me gelukkig ook steeds beter om me niets aan te trekken van wat andere mensen zeggen 😉