In mijn logboeken vertel ik altijd over mijn verschillende schrijfprojecten en hoeveel tijd ik ermee bezig ben per maand. Onder het kopje overig vallen, onder andere, korte, persoonlijke stukjes die ik schrijf. In het stukje van vandaag babbelde ik met mezelf over geluk hebben en geroepen zijn.
Enthousiast kwam ik de trap af rennen en riep: ‘Mam! Ik word een van de vakantiebloggers voor Puntuit.’
Mijn moeder schudde haar hoofd en grinnikte een beetje. Ik vroeg me af waarom ze dit deed, hardop.
‘Ja, jij hebt echt altijd geluk met dat schrijven. Pas ook met je kerstverhaal…’ was haar reactie.
Natuurlijk protesteerde ik meteen. ‘Geluk? Geluk? Weet je hoe hard ik hier voor moet werken?!’ Ik was er echt een beetje verontwaardigd over.
Het gesprek bleef lang ronddwalen in mijn hoofd. Is het zo dat ik gewoon veel geluk heb? Of begint het vele schrijven nu toch zijn vruchten af te werpen? De afgelopen maanden ben ik echt veel energie gaan stoppen in mijn schrijfwerk, omdat het echt mijn grote passie is. Heeft het dan echt met geluk te maken? Of is het mijn wilskracht en doorzettingsvermogen? Misschien ook. Maar nog meer geloof ik dat Iemand mij telkens duwtjes geeft in de richting die ik moet gaan. Een bevestiging van mijn roeping als schrijver.
Tijdens mijn verblijf in Engeland, waarover ik mocht bloggen voor Puntuit, heb ik zoveel nieuwe ideeën voor verhalen gekregen dat ik niet meer hoef te twijfelen over mijn bestemming. Natuurlijk doe ik dit wel, maar dan leg ik het voor aan Degene die mij riep en Hij geeft antwoord: “Alles wat je hand vindt om te doen, Mirjam, doe dat naar je vermogen.” (Prediker 9:10). Dus voor alle sceptici onder mijn lezers (inclusief ikzelf): Actually, I can!
Ik hoop dat ik met dit stukje niet alleen mezelf, maar ook andere, twijfelende schrijvers een hart onder de riem kan steken. Actually, you can!
Liefs,
Mirjam
