Schrijfsel #5 Morgen mag ik niet meer moe zijn…

“Over het zoeken en vinden van levensvreugd en dankbaarheid en het zingen van lofgezangen in plaats van klaagliederen.”

Voordat ik de diagnose coeliakie kreeg was ik altijd moe en had diverse lichamelijke en psychische klachten. Toen ik nog geen idee had wat er aan de hand was, schreef ik onderstaand stuk. Ik kijk er zelf met gemixte gevoelens naar. Enerzijds kan ik lachen om de zelfspot, anderzijds vind ik het jammer dat ik destijds zo hard was voor mezelf…

Ik heb een besluit genomen, vanaf morgen mag ik niet meer moe zijn. En nog wel meer dingen. Ik zal uitleggen waarom.
Mijn vader en mijn broer zijn beiden chronisch ziek. Mijn vader heeft chronisch pijn, dat is een heel lang verhaal waar ik je niet mee zal vermoeien. Mijn broer heeft het chronisch vermoeidheid syndroom. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik ben erachter gekomen dat ook ik chronisch ziek ben. Ik heb last van chronisch lamentum. Misschien heb je er nog nooit van gehoord, dat kan kloppen, ik heb dit namelijk zelf ter plekke bedacht. Het is mij opgevallen dat ik nogal veel klaag. En vaak, als ik erover nadenk, klopt maar de helft van die klachten. Ik vind het lang zo erg niet om te gaan werken als ik denk, ik haat studeren helemaal niet zo als ik beweer en ik ben helemaal niet zo moe als dat ik zeg dat ik ben. Inmiddels vind ik mezelf niet aardig meer, tenminste, ik vind mezelf niet zo aardig meer als dat ik dacht dat ik was. Daarom neem ik me vanaf nu iets voor: ik ga niet meer klagen en  mag ik morgen dus niet meer moe zijn.

(19 november 2015)

Over 2 weken hoop ik nog een persoonlijk stuk met je te delen, het vervolg op dit stukje.

Liefs,

Mirjam