Op 27 juni 2018 hebben mijn ouders hun hondje (en ook een beetje mijn hondje) in laten slapen. Terwijl mijn ouders onderweg waren naar de dierenarts, schreef ik onderstaand stukje. Het was eerst niet mijn bedoeling om te delen, maar ik was best trots op het geschrevene dat ik het toch laat lezen. Geniet ervan!
Nog een keer aai ik door de stugge haartjes van zijn kop. Ik streel zijn roodbruine vacht en krabbel achter zijn oortjes. Het lijkt alsof er een steen in mijn hart zit. Het is zo ver: Pepito krijgt een spuitje. Al maanden maken we er grapjes over, want ons hondje wordt steeds ouder.
Ik herinner het me nog als de dag van gister dat we hem kregen. Ik was drie weken in Luxemburg wezen kamperen met mijn oom en tante. Tijdens de terugreis naar Barneveld vertelden mijn ouders dat de schoonouders van mijn broer een nieuwe hond hadden en dat mijn broer daar nu erg vaak te vinden was. Ze vergaten te vertellen dat wij zelf ook een hond hadden gekregen. Eenmaal thuis liep er een roodbruin beest, met witte vlek op zijn koppie rond. Ik moest huilen toen ze vertelden dat deze hond van ons was en niet eens omdat ik bang voor honden was. Hij was gewoon zo schattig dat ik dacht dat ze een grapje maakten. Maar hij bleek echt van ons te zijn.
Hij heette Pepito. Zijn naam was zo belachelijk dat het niet anders kon dat mijn jongste broer die had bedacht. Maar daar had ik het toch mis. Pepito was in een asiel in Spanje aan komen lopen, samen met een maatje, die helaas afgemaakt moest worden. De dames in het asiel doopten hem Pepito, wat Spaans is voor kleine man. Hij was tussen de 3,5 en 4 jaar oud toen hij bij ons kwam wonen. In die begintijd was hij overal bang voor. Soms plaagden we hem, maar maakten het daarna altijd goed met een snoepje. Het bizarre gebeurde: ik begon van dit hondje te houden. Mijn angst voor andere honden werd ook minder, maar de enige die écht leuk was, was die van ons.
Natuurlijk, door de jaren heen heb ik heel wat gemopperd op de hond. Als ik voor hem moest zorgen omdat mijn ouders op vakantie waren. Als het regende en ik moest hem uitlaten. Maar als hij me dan ‘s morgens vroeg duf aankeek als ik zat te ontbijten, ontlokte mij dat toch vaak een glimlach. Snel een aai over zijn kop en ik kon naar mijn werk vertrekken.
Maar de afgelopen weken is hij erg hard achteruit gegaan, hij gromt naar mijn tantezeggers, hij bijt mijn moeder en staat vaak apathisch voor zich uit te kijken. We doen hem er geen plezier mee als we hem langer in leven laten. Toch doet het pijn, het beest is bijna 10 jaar onze huisgenoot geweest. Zojuist zijn mijn vader en ik voor de laatste keer een rondje met hem wezen lopen. Vrolijk huppelde hij voor ons uit, nietsvermoedend over het lot dat hem wachtte. En nu zijn mijn ouders onderweg naar de dierenarts die Pepito het spuitje zal geven wat hem naar de eeuwige blafvelden brengt. Ik hoop voor hem dat er veel golven zijn, waar hij niet in durft te zwemmen, maar wel naar hartelust naar kan grommen en blaffen.
Liefs,
Mirjam
Wat mooi geschreven!
Echt een ode aan jullie lieve hondje.