Zoals ik begin deze maand al beloofde, deel ik een review van Something to live for, geschreven door Richard Roper. Het boek is ook in het Engels verschenen onder de titel How not to die alone en is in het Nederlands te lezen als Iets om voor te leven. Ik voelde me vooral aangetrokken tot de prachtige voorkant van het verhaal en de flaptekst deed me besluiten het boek mee te nemen. Of ik daar spijt van kreeg? Lees maar mee!
Samenvatting
Andrew zit vast in zijn leven, en in zijn troosteloze baan als ambtenaar waarin hij contact probeert te zoeken met de nabestaanden van eenzame overledenen. Gelukkig heeft hij een liefhebbend gezin om hem ’s avonds zijn zorgen te laten vergeten. Althans, dat denken zijn collega’s. Wat begon als een klein leugentje is inmiddels uitgegroeid tot een fantasiewereld met een vrouw en twee kinderen. Het is voor Andrew een aangename ontsnapping uit zijn eenzame bestaan. Daarom brengt de vriendschap met zijn nieuwe collega Peggy hem ook zo uit evenwicht… Durft hij alles op het spel te zetten en haar de waarheid te vertellen?
Wat vond ik ervan?
Richard Roper heeft een fijne schrijfstijl, die gemakkelijk wegleest. Andrew is een intrigerend personage. Hij is ergens heel zielig en eenzaam, maar toch weet de auteur hem neer te zetten als een sterke persoonlijkheid. De meeste personages zijn wel herkenbaar. Zo is er collega Meredith, een beetje zweverige Yoga-liefhebber. Keith, die hygiëne niet zo belangrijk vind en Cameron, de manager die wil dat iedereen het naar z’n zin heeft en continu met nieuwe ideeën komt. En dan komt er een fijne tegenhanger voor Andrew: Peggy. Langzamerhand ontstaat er vriendschap tussen die twee, maar je ontdekt ook steeds meer dat Andrew net zo eenzaam is als de mensen in wiens geschiedenis hij moet duiken om hun vervreemde familie of verre vrienden mee te delen dat ze overleden zijn. De enige vrienden die hij heeft zijn online, via een forum over modelbouwtreinen. Er volgen wat spannende momenten en mooie twists. Ook het einde is niet voorspelbaar. Ik vond het echt een prachtig boek. Het deed me denken aan Eleanor Oliphant is completely fine, maar dan iets minder zwaar.
Something to live for heeft van mij 5 sterren gekregen.
En o ja, leuk weetje: ik kwam er tijdens het lezen achter dat ik een gesigneerd exemplaar heb gekocht. Toen viel de gelde sticker voorop het boek me pas op 🙂 Mijn allereerste (en tot nu toe) enige gesigneerde boek.
Heb jij veel gesigneerde boeken?
Liefs,
Mirjam
Ja, k heb veel gesigneerde boeken, zelfs één van Leon de Winter, al jaren oud. Hier ga ik vaak naar lezingen van schrijvers, en dan laat ik het boek signeren. Ik vind het een leuke herinnering aan een ontmoeting of lezing.
Dat is het zeker. Heel gek, maar ik ben dus nog nooit naar boekpresentaties of lezingen geweest. Ik zou het eigenlijk vaker moeten doen. Ik heb wel zelf eens een boekpresentatie gegeven 🙂
Ik ben echt zo benieuwd naar dit boek!
Ik heb volgens mij geen gesigneerde boeken, oh wacht jawel. Ik heb jouw boeken die allemaal zijn gesigneerd :).
En ik ben weer heel benieuwd wat jij ervan vind!
Ik heb volgens mij in mijn eigen boeken ook wel een krabbeltje ofzo gezet, maar dat vind ik niet echt meetellen bij mij. Bij jou natuurlijk wel!
Interessant boek!
Ik heb wel een paar gesigneerde boeken. Ik ben het afgelopen jaar naar een paar boekpresentaties geweest. Altijd leuk om het boek dan te laten signeren.
Ja, het is zeker een interessant boek! En ik zou ook wat vaker naar boekpresentaties willen gaan, maar op de een of andere manier is het er nog nooit van gekomen.