Jaren geleden las ik een boek van Elizabeth Musser: Het huis op de heuvel. Ik was destijds erg onder de indruk van het boek, maar tot mijn grote verrassing heb ik daarna nooit meer een boek van haar gelezen, tot een paar weken geleden. Nog niet zo lang geleden verscheen Als ik mijn ogen sluit en dankzij een actie van Terdege Magazine kon ik het boek met korting aanschaffen. Vandaag het oordeel.
In Als ik mijn ogen sluit maken we kennis met schrijfster Josephine, haar dochter Paige en huurmoordenaar Henry. Laatst genoemde krijgt de opdracht Josephine te vermoorden. Hij heeft het geld hard nodig om de hartoperaties van zijn zoontje te betalen. Henry faalt om Josephine te vermoorden, ze raakt slechts in coma. Toch krijgt Henry een paar dagen later uitbetaald. Hij is opgelucht, maar maakt zich ook zorgen. Want wat gaat er gebeuren als zijn opdrachtgever erachter komt dat Josephine niet dood is? En wie wil haar eigenlijk dood hebben?
Josephines dochter Paige probeert erachter te komen wie haar moeder zou willen vermoorden, maar komt iedere keer uit op een dood spoor. Op zoek naar antwoorden graaft ze in het verleden van haar moeder. Wat ze uiteindelijk ontdekt, brengt een grote schok teweeg.
Als ik mijn ogen sluit vond ik als schrijver een interessant boek om te lezen. Allereerst omdat een van de hoofdrollen is weggelegd voor een schrijfster, maar ook omdat de auteur werkt met drie perspectieven. Wat ik vaak vervelend vind aan meerdere perspectieven is dat het lastig is om de verschillen tussen de personages te zien. Daar had ik in dit boek totaal geen last van. Paige, Henry en Josephine zijn ieder drie karakters met een eigen stijl, dat vind ik ontzettend knap gedaan. Bovendien vond ik het super interessant (en gedurfd) om te schrijven vanuit het perspectief van een huurmoordenaar.
Ook de spanningsopbouw in het verhaal maakt indruk. Je wilt graag weten wie Josephine wil vermoorden, maar net als Paige kom je iedere keer uit op een dood spoor. Henry is de eerste die zich realiseert wie zijn opdrachtgever is, maar toen ik zijn gedachten las kon ik het niet geloven.
Door het boek heen klinkt een boodschap van genade en het vergeven van dat wat je in je verleden is aangedaan. Ondanks de duidelijke christelijke boodschap voelt het niet geforceerd, maar natuurlijk aan.
Als ik mijn ogen sluit raad ik zeker aan om te lezen. Zelf ga ik nu toch écht op zoek naar andere boeken van Elizabeth Musser, want hier wil ik zeker meer van lezen.
Heb jij al weleens een boek van haar gelezen? Zo ja, welke en wat vond je ervan?
Liefs,
Mirjam
