Friends 4-ever // Hoofdstuk 112 // Marit

In het vorige hoofdstuk leverden de meiden hun boeken in op school en aten ze voor de laatste keer dit schooljaar een McFlurry met Aron, Kyle en Stan erbij. Ze blikten terug op het schooljaar en in het laatste stukje vertelde Marit dat haar oom een vakantiehuisje heeft waar ze voor maar vijftig euro per persoon een midweek mogen blijven. Zegt het je niks? Klik dan even op deze link en lees het hoofdstuk terug. Vandaag lees je over de afsluitende barbecue in de tuin van meneer Van Eck.

‘Lust je ook een saté spiesje?’ Kyle stond met een bord vol vlees voor Marits neus.
‘Ik heb liever een hamburger, heb je die ook?’
‘Nog niet, maar ik verwacht dat ze elk moment gaar zijn, jij bent de eerste.’ Hij liep door en Marit keek even genietend om zich heen terwijl ze haar laatste hap aardappelsalade naar binnen schoof. Heerlijk zo’n ontspannen moment voordat de zomervakantie écht begon. Ze nam al haar klasgenoten in zich op. Gek eigenlijk, dat ze nog maar één jaar met elkaar zouden doorbrengen, hoe zou het zijn?
‘Waar zit jij met je gedachten?’ Aron plofte in de stoel naast haar en liet haar schrikken.
‘O gewoon. Overal en nergens.’
‘In Engeland zeker?’ vroeg hij met een grijns.
Marit glimlachte. ‘Nou … eigenlijk niet. Ik dacht aan het bizarre feit dat we nog maar één jaar bij elkaar in de klas zitten. Eigenlijk wil ik daar nog helemaal niet aan denken.’
‘Ik ook niet,’ zei Aron. ‘Dan moeten we ineens volwassen zijn enzo.’
‘Vreselijk,’ vond Marit. ‘Soms zou ik willen dat het echt nooit voorbij ging.’ Haar eigen woorden verbaasden haar. Wilde ze dat echt? Ja en nee. Ze wilde graag klaar zijn met de middelbare school en naar Engeland verhuizen. Wat dichter bij James in de buurt zijn, dat leek haar heerlijk, maar ze zou iedereen ontzettend missen. Haar vriendinnen, maar ook Stan, Aron en Kyle.
‘Ik ook,’ zei Aron. Was dat nog in reactie op haar woorden? ‘Maar ik snap heus wel dat het niet kan. En weet je … wij houden gewoon altijd contact.’ Waarschijnlijk wel. Ze begreep in ieder geval wel wat hij bedoelde.
‘Wie bedoel je precies met wij?’ wilde ze weten.
‘Nou … ons groepje,’ verduidelijkte Aron. ‘Dan bedoel ik vooral jou, Lily, Norah, Eva, Stan en Kyle. Sla ik nu iemand over? Eh … Liam trekt ook veel met ons op, we moeten even kijken hoe zich dat volgend jaar ontwikkeld.’
Marit schoot in de lach, het klonk een beetje gek.
Ook Aron lachte. ‘Dat doen we gewoon. Echt. In de zomer gaan we met z’n allen bij jou en James op bezoek.’
‘Misschien kunnen James en ik beter naar Nederland komen,’ grinnikte Marit. ‘Dat is goedkoper.’
‘Daar zou je gelijk in kunnen hebben,’ beaamde Aron. ‘We wisselen het gewoon af.’
‘Goed idee,’ zei ze. Tegelijkertijd vroeg ze zich af hoeveel er nu echt van zijn voornemen zou komen. Iedereen beloofde zulke dingen aan elkaar, toch? Uiteindelijk vielen groepjes toch uiteen, ze ontmoetten leukere personen op de universiteit of op hun werk. Maar Marit wist zeker dat ze geen betere vriendinnen zou vinden als Norah, Eva en Lily. En als Aron en Lily nu verkering kregen, dan was de kans groter dat ze ook Kyle zouden blijven zien. Misschien … heel misschien moest ze een hint droppen bij Aron.
‘Wie zou je het meest missen?’ Het was de eerste vraag die in haar opkwam.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou … als we elkaar om de een of andere reden toch uit het oog verliezen. Wie zou jij het meest missen?’
Aron keek haar even bevreemd aan, maar toen knikte hij. Begreep hij wat ze bedoelde?
‘Ik denk dat je dat wel weet,’ zei hij zacht.
Marit glimlachte. Ze had niet gedacht dat Aron er echt op in zou gaan en besloot dat ze nu iets bemoedigends moest zeggen. ‘Zorg dan in ieder geval dat jullie elkaar niet uit het oog verliezen,’ zei ze. ‘Want dat is bij haar precies hetzelfde.’
‘Zeker weten?’ Arons gezicht leek op te lichten.
‘Honderd procent.’ Even bleef het stil. ‘Maar hé, we hebben nog een heel jaar, dat moet genoeg zijn, toch?’
Aron grinnikte kort. ‘Dat denk ik wel.’
Op dat moment kwam Kyle weer langs met het bord met vlees. ‘Alstublieft, een hamburger voor mevrouw Verhagen.’
‘Dank u wel, meneer Smit,’ lachte Marit. ‘Ik ga ervan genieten.’
‘Dat is je geraden ook.’

Toen iedereen voldoende had gegeten, beëindigde Van Eck de maaltijd met dankgebed.
‘Ik vond het heel gezellig zo met jullie,’ zei hij. ‘Zullen we de barbecue voor volgend jaar vast inplannen?’
Iedereen vond het een geweldig voorstel.
‘Maar …’ zei Van Eck, toen het wat stiller was geworden. ‘Dan hebben we wel een extra deelnemer.’
Iedereen keek elkaar bevreemd aan, tijdens de officiële jaarafsluiting had Van Eck aangegeven dat hun klas komend jaar hetzelfde zou blijven. Kwam er dan toch iemand bij?
‘Ik verwacht niet dat deze persoon veel zal eten,’ ging Van Eck verder. Hij wierp zijn vrouw een liefdevolle blik toe en toen begreep Marit het.
‘Krijgen jullie een baby?’ vroeg Lily enthousiast.
Van Eck knikte. ‘Als alles goed gaat hebben jullie begin december wat extra uren uitval van geschiedenis,’ grinnikte hij. ‘Dan verwachten we ons kindje.’
‘Wat leuk!’ Iedereen was super enthousiast en praatte door elkaar heen.
‘Maar meneer,’ vroeg Aron, toen het wat rustiger geworden was. ‘Ziet u niet heel erg op tegen het vaderschap?’
Van Eck glimlachte. ‘Een klein beetje maar. Veel erger dan lesgeven aan een klas vol pubers kan het niet zijn, of wel?’

En toen was er alweer een schooljaar voorbij voor de meiden. Over de zomervakantie schrijf ik uit elk persoon één hoofdstuk – van hun gezamenlijke vakantieweek. En dan gaan we het laatste schooljaar van de meiden alweer in… de tijd vliegt (en in dit verhaal eigenlijk zelfs nog iets langzamer dan in het echte leven). Waarover hoop jij de komende tijd te lezen in het vervolgverhaal? Uiteraard over Lily en Aron, maar wat zou je verder nog willen lezen?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•