Het vorige hoofdstuk begon met Norah die de laatste vragen van haar geschiedenistoets maakte. Vervolgens vertrokken de hele vriendengroep naar de McDonalds waar iedereen vertelde wat hij of zij ging doen na het examen. Heb je geen idee waar ik het over heb? Dan kan je het hoofdstuk hier teruglezen. Vandaag lees je meer over Lily en de laatste schooldag van de meiden.
‘Heeft een van jullie een idee wat we vandaag gaan doen?’ Lily draaide zich om naar Eva en Norah, die achter haar en Marit fietsten. Het was officieel de laatste schooldag, ze gingen iets speciaals doen, maar Lily had geen idee wat dat dan was.
‘Ik weet niks’, reageerde Eva. ‘De actiecommissie doet er heel geheimzinnig over.’
‘Ja hè?’ mopperde Lily. Ze kon heel slecht tegen onwetendheid. Uit iedere klas zat een leerling in de actiecommissie voor de laatste schooldag, uit hun klas was dat Olivia. Veel contact hadden Lily en haar vriendinnen niet met haar, dus konden ze er ook niet achter komen wat ze nu gingen doen. Nu zei Olivia wel dat ze met de actiecommissie had afgesproken dat niemand iets zou loslaten, zelfs niet tegen zijn of haar beste vriend of vriendin. Lily kon het zich niet voorstellen dat Yara, de beste vriendin van Olivia, er niets vanaf wist. En als zijzelf in de actiecommissie had gezeten zou ze zich niks aantrekken van zulke afspraken, met je vriendinnen deelde je die informatie, toch?
‘Stan heeft wel geappt dat hij en Liam samen een spandoek hebben gemaakt, op verzoek van Olivia. Maar dat hebben ze echt aan specifieke mensen gevraagd.’
‘Wat voor spandoek?’ wilde Lily weten.
‘Geen idee’, antwoordde Eva. ‘Hij deed daar óók geheimzinnig over.’
Er zat niets anders op dan afwachten wat er zou gebeuren tot ze op school waren. Gelukkig duurde het niet lang voor ze op school arriveerden. Op het schoolplein was het een drukte van belang. Op verschillende plekken hingen spandoeken met daarop teksten die Lily van een afstand niet kon lezen. Een heel aantal jaargenoten liepen rond in een knalgeel t-shirt. Zouden zij er ook één krijgen? Lily wist niet of ze wel zin had om in zo’n kleur shirt rond te lopen, dat stond haar echt niet. Maar ach, als iedereen het deed kon zij natuurlijk niet achterblijven.
‘Goeiemorgen meiden, lopen jullie even bij Guido langs? Hij heeft een t-shirt voor jullie.’ Oliva begroette hen vriendelijk. ‘Het leek ons wel zo leuk als iedereen er vandaag hetzelfde uitzag.’
Marit grinnikte toen ze in de richting liep die Olivia hen gewezen had. ‘Bij James op school ziet iedereen er elke dag hetzelfde uit.’
‘Ja hè. Lijkt me op zich best leuk, zo’n schooluniform’, merkte Lily op.
‘Mij niet’, rilde Eva. ‘Ik kies liever zelf uit wat ik draag.’
‘Het zou een heleboel tijd voor de kledingkast schelen’, vond Norah. ‘Maar toch ben ik blij dat ik iets aan mag wat comfortabel zit en me goed staat.’
‘Behalve vandaag dan’, grijnsde Eva. ‘Bananengeel is niet jouw kleur.’
‘Ook niet de mijne’, verzuchtte Lily. ‘Maar ja … er zit weinig anders op.’
Guido had voor hen alle vier een t-shirt en met enige tegenzin trokken ze hem aan. Er stond een afbeelding van een drolemoji op. Binnen in de emoji stond het logo van de school.
‘Alsjeblieft zeg’, verzuchtte Norah. ‘Dit is toch kinderachtig.’
‘Niks aan te doen.’
‘Wat zien jullie er prachtig uit’, merkte Aron op die bij hen kwam staan. Lily schaamde zich voor het shirt dat ze aanhad, maar Aron trok zich daar gelukkig niets van aan en trok haar heel even naar zich toe.
‘Bij Guido mag je zelf ook zo’n prachtig shirt halen’, lachte Norah. ‘Maar je zult zien dat het jou helemaal zo slecht niet staat.’
Waarschijnlijk had Norah gelijk. Bananengeel was een kleur die Aron wél goed kon hebben. Maar wat stond hem eigenlijk niet? Haar vriend zag er altijd superleuk en sportief uit, ze had echt geluk met hem. Maar … hij had ook geluk met haar, dat beweerde hij zelf in ieder geval altijd en dat kon ze maar beter geloven.
‘Hé Lily …’ hoorde ze een overbekende stem achter zich. Nee hè, als Joëlle maar niets zei over het t-shirt dat ze droeg.
‘… kan ik … kan ik je even spreken?’ klonk het een stuk zachter dan haar eerste woorden.
Een beetje wantrouwig draaide Lily zich om, maar zag een oprechte blik in de ogen van haar vroegere klasgenoot. Ze knikte vriendelijk en maakte zich los van haar vriendengroep. Een paar meter verder bleef Joëlle staan.
‘Ik … eh … nou ja, laatst had ik dat … soort van gesprek met jou en … eh … daar heb ik nog wat over nagedacht.’ Joëlle draaide een pluk haar rond haar vingers en staarde naar de grond. ‘Ik weet dat ik toen mijn excuses heb aangeboden, maar … nou ja, ik heb me er toen een beetje makkelijk vanaf gemaakt. Ik heb echt je leven zuur gemaakt en … ik kan niet eens de juiste woorden vinden om te zeggen hoe veel spijt ik daarvan heb. Volgens mij heb ik destijds iets moois kapot gemaakt, want we waren vriendinnen.’ Wat Lily ook had verwacht, dit niet. ‘Je bent een mooi persoon, Lily. Zowel uiterlijk als qua karakter. Ik realiseer me steeds meer dat ik jaloers was en egoïstisch. Ik heb nooit nagedacht wat mijn acties voor jou hebben betekent, maar sinds … sinds ik ziek ben geweest, word ik daar steeds aan herinnerd. Ik wil een beter persoon worden, Lily. Dus ik wil je nogmaals mijn excuses aanbieden en je om vergeving vragen.’
Lily slikte een paar keer moeizaam. Net als de vorige keer wist ze niet goed hoe ze moest reageren.
‘Of … of kan je dat niet?’
‘Jawel’, zei Lily zacht. ‘Maar je hebt me echt veel pijn gedaan en dat is iets … tja, dat verdwijnt niet zomaar.’
Joëlle knikte langzaam. ‘Dat begrijp ik.’
‘Maar ik vergeef je wel’, benadrukte Lily nog eens.
Joëlle glimlachte en keek haar verlegen aan. ‘Dank je wel, Lily. Dat betekent heel veel voor me.’
‘Dat jij naar mij toegekomen bent om dit te zeggen betekent ook heel veel voor mij.’
Er viel een ongemakkelijke stilte.
‘Nou … eh … ik denk dat ik maar even ga kijken wat er nu op die spandoeken staat’, zei Lily, toen ze zag dat haar vriendinnen ook een rondje om de school maakten. ‘Stan en Liam hebben er ook een gemaakt, dus ik ben heel benieuwd.’
Ook Joëlle zei dat ze iets wilde gaan doen, al hoorde Lily niet eens precies wat. Ze was te diep in gedachten verzonken over wat er zojuist gebeurd was om daar aandacht aan te schenken.
Begrijp jij dat het voor Lily moeilijk (maar gelukkig niet onmogelijk) is om Joëlle te vergeven?
Liefs,
Mirjam
Leuk verhaal weer! Ik ben benieuwd naar de boeken!
Dank je wel voor je lieve reactie 🙂 En die boeken gaan er komen hoor, al kan het nog wel even duren!