Friends 4-ever // Hoofdstuk 130 // Lily

In het vorige hoofdstuk heb je iets meer kunnen lezen over Norah die zich zorgen maakt over haar vervolgopleiding. Gelukkig heeft ze wel een plan: een open dag bezoeken. Zegt het je niks? Klik dan hier, dan kan je het hoofdstuk teruglezen. Weer helemaal bij? Dan ga je vandaag over Lily lezen, gaat haar date met Aron eindelijk eens een keer door? Of komt er weer wat tussen?

‘Ik ga vanmiddag naar Stan’, vertelde Eva. ‘Dus ik fiets niet mee.’
Dit was haar kans om te zeggen dat zij vanmiddag ook niet met haar vriendinnen meefietste, omdat ze haar date met Aron had. Maar dat laatste wilde ze aan niemand vertellen.
‘Ik moet vanmiddag nog even naar de stad, dus dan kunnen jullie wel gewoon met z’n tweeën naar huis gaan.’
Gelukkig boden ze niet aan met haar mee te gaan, dat zou het lastig maken om haar vriendinnen van zich af te schudden. Oei, dat klonk wel heel onaardig, maar gelukkig kon niemand haar gedachten lezen. Als haar vriendinnen wisten van haar date met Aron zouden ze haar nog zenuwachtiger maken dan ze nu was, dat wist Lily zeker. Het was beter als ze het hen achteraf vertelde.
Er leek geen einde aan de schooldag te komen, maar uiteindelijk sloten ze de dag af bij Van Eck. Lily had geen hap door haar keel kunnen krijgen en ze was bang dat Norah het gemerkt had. Gelukkig vroeg ze niets, maar Lily dacht dat Norah misschien wel het vermoeden had dat Lily vanmiddag niet echt naar de stad ging. Of tja, misschien ging ze dat juist wél doen, ze had eigenlijk geen idee wat Aron van plan was om te doen tijdens hun date. Het enige wat hij erover los had gelaten was dat het een verrassing was.
‘Zo … vond jij ook dat vandaag heel sloom ging?’ Aron stond op haar te wachten bij de fietsenstalling. Bij de garderobe had ze staan treuzelen, zodat ze zeker wist dat Eva, Stan, Norah en Marit er niet meer waren. Aron had het een stuk makkelijker, want Kyle had vanmiddag zijn mentorgesprek, dus hoefde hij niet aan zijn beste vriend uit te leggen waarom ze niet met elkaar mee zouden fietsen.
‘Ja, af en toe leek de klok echt stil te staan’, gaf Lily toe. Haar hart maakte een sprongetje toen Aron zijn witte tanden bloot lachte. Hij was zo ontzettend knap en hij ging vanmiddag met háár op date. Voor zover Lily wist liepen er minstens vijf meiden achter hem aan en hij had een afspraakje met haar.
‘Heb je een idee wat die verrassing kan zijn?’ vroeg hij, toen ze naast elkaar wegfietsten.
‘Nee, ik loop er al drie dagen over na te denken, maar ik geloof niet dat ik het ooit ga raden. Dus … eh …’
Aron grijnsde. ‘Je ziet het vanzelf.’
Ze fietsten in de richting van de stad. Hè, nu had ze toch niet gelogen tegen haar vriendinnen.
‘Hier moeten we links’, wees Aron. Nog altijd had Lily geen flauw idee wat ze gingen doen en ze kende de stad niet goed genoeg om aan de hand van de route die ze volgden erachter te komen wat het was.
‘Ik hoop zo dat je het leuk vindt.’ Lily hoorde de spanning in Arons stem.
‘Vast wel’, verzekerde ze hem. ‘Jij bent erbij, dus eigenlijk is het dan helemaal niet zo belangrijk wat we gaan doen.’ Het klonk flirterig, maar waarom zou ze niet met Aron flirten? Nu ze bijna drie jaar verliefd op hem was, mocht dat vast wel een keer.
Arons mondhoeken krulden omhoog. ‘Ik hoefde dus helemaal niet zoveel moeite te stoppen in een originele verrassing.’
‘Jawel, dat maakt het éxtra leuk.’
De weg maakte een scherpe bocht naar links. ‘We zijn er’, verklaarde Aron.
Lily keek even om zich heen. ‘Gaan we een escaperoom doen?’ vroeg ze verrast. Aron knikte en ze zag een gespannen blik op zijn gezicht. ‘Wat gaaf!’ Als ze niet druk bezig was met haar fiets op slot zetten had ze hem vast een knuffel gegeven.
‘Gelukkig.’ De opluchting was te horen in zijn stem.
Lily had nog nooit eerder een escaperoom gedaan, geen officiële in ieder geval. Thuis hadden ze weleens een escaperoomspel gespeeld, maar dat was echt een stuk minder echt. Hier was je je veel meer bewust van de tikkende klok. Hun samenwerking verliep soepel en ruim voor tijd waren ze ontsnapt.
‘Wauw! Wat goed gedaan.’ Ze werden begroet door de vrouw die hen ook had opgesloten in de kamer. ‘Jullie hebben een nieuw record gevestigd.’
Lily stak haar hand op om Aron een high five te geven, maar die nam daar geen genoegen mee, hij omhelsde haar. Natuurlijk duurde die omhelzing veel te kort, maar het voelde zo goed.
De vrouw gaf hen allebei een muntje. ‘Omdat jullie een nieuw record hebben, mogen jullie gratis een drankje halen bij de bar.’
‘Top!’ Aron liet zijn arm losjes over haar schouder hangen toen ze naar de bar liepen. Ze bestelden allebei een groot glas cola. Lily genoot met volle tegen van elk moment. Wat zou Aron ervan vinden? Wilde hij nog een keer met haar afspreken? Moest zij nu het initiatief nemen? Maar wat als hij dat gek zou vinden?
‘Ik vond het echt heel leuk, Lil. Zoiets moeten we vaker doen.’
‘Ga je me dan iedere keer verrassen?’
Hij grijnsde. ‘Ik zal m’n best doen om jou te blijven verrassen.’
Lily’s hart maakte een sprongetje. Zoiets zei je toch alleen als je verliefd was? Een verschrikkelijke gedachte kwam in haar op … anderhalf jaar geleden had Aron verkering gehad met Hester, zou hij met haar ook … een escaperoom hebben gedaan? Zou hij haar ook gezegd hebben dat hij haar wilde blijven verrassen? Ze wist nog altijd niet wie de verkering had uitgemaakt, maar ze durfde er ook niet naar te vragen.
‘Joehoe, waar zit jij met je gedachten?’ Aron zwaaide met zijn hand voor haar gezicht. Zijn glas was leeg, in het hare zat nog een klein laagje.
‘Eh … nergens’, zei ze haastig.
‘Je keek zo sip, ik was bijna bang dat je toch teleurgesteld was in mijn verrassing.’
‘Absoluut niet’, verzekerde Lily hem. ‘Ik vond het fantastisch.’
‘Echt?’
‘Honderd procent.’
Nadat Lily haar cola had opgedronken liepen ze samen naar hun fiets. Aron liep vlakbij haar, maar raakte haar niet aan. Hij kletste vrolijk over van alles en nog wat, maar Lily wist niet goed wat ze moest zeggen. Hoe ging het nu verder? Waar namen ze afscheid van elkaar? Wat zou er dan gebeuren?
‘Het begint al te schemeren’, concludeerde Aron. ‘Ik breng je thuis.
‘Maar … dat is best wel om’, protesteerde Lily, hoewel ze blij was met het aanbod.
‘Dat geeft niks’, zei Aron. ‘We eten vanavond pas om halfzeven, m’n vader is op vrijdag altijd laat thuis.’
‘O.’ Ze pijnigde haar hersens op zoek naar iets zinnigs om te zeggen, maar er kwam gewoon helemaal niks. Naarmate de weg naar huis vorderde, werd Aron ook stiller. Er waren wel duizend vragen die Lily hem wilde stellen, maar geen ervan durfde ze uit te spreken.
‘Volgende week wordt het nóg vroeger donker’, merkte Aron op. ‘De klok gaat een uur terug.’
‘Is dat nu al?’
‘Yep, we hebben een uurtje langer weekend.’
‘O, heerlijk.’
‘Echt? Ik vind het maar jammer hoor.’ Ze fietsten het erf op, het huis was donker. Toen herinnerde Lily zich dat pap en mam met de tweeling weg waren. En Thijn kwam tegenwoordig pas op zaterdag naar huis. Wat een opluchting, nu zou niemand haar met Aron zien. Ze remde af en Aron volgde haar voorbeeld, zijn remmen piepten een beetje.
‘Hoezo vind je het jammer?’ vroeg ze, toen ze was afgestapt en haar fiets onder de overkapping had gezet. Ze kwam overeind en stak haar sleutel in haar jaszak, Aron stond voor haar.
‘Omdat het dan een uur langer duurt voor ik jou weer zie.’ Hij beet op zijn lip en keek haar recht aan. In het licht van de lamp zag ze dat zijn ogen schitterden. ‘Dit klinkt heel cheesy, Lily … maar ik meen het wel.’
Lily wist niet waar ze moest kijken, dus richtte ze haar blik op het puntje van haar schoenen. Aron legde zijn vinger onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. Ze slikte moeizaam. Haar hart bonsde zo hard, dat het haar verbaasde dat Aron niets leek te horen.
‘En wat ik zei over je blijven verrassen … dat wil ik de rest van m’n leven doen.’ Hij zette een stap dichterbij en Lily besloot alles wat er nu kwam over zich heen te laten komen. Arons gezicht kwam dichterbij en toen ze zijn zachte lippen op de hare voelde sloot ze haar ogen. Hun kus leek uren te duren en toch vond Lily het jammer toen het voorbij was.‘Wil je m’n vriendin zijn, Lily?’
‘Ja.’ Haar stem was schor en nauwelijks hoorbaar, maar voor Aron was het genoeg. Hij trok haar tegen zich aan en drukte een kus in haar haren. ‘Aron … is dit echt?’
‘Wat bedoel je?’ Hij klonk een beetje verbaasd.
‘Ben ik niet aan het dromen ofzo?’
‘Als dat zo is hebben we dezelfde droom.’ Hij kneep zachtjes in haar schouder. ‘Maar volgens mij ben ik nog nooit zo wakker geweest. Ik denk niet dat ik komend weekend ook maar één oog dicht zal doen, daar ben ik veel te blij voor.’
En na die woorden durfde Lily eindelijk het gelukkige gevoel toe te laten.

Eindelijk. EINDELIJK! Naar dit moment werkte ik al toe sinds Lily zo schrok dat Aron toch bij haar in de klas bleek te zitten. En nu is het zo ver. Wat vind jij ervan?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

12 Comments

    1. Helemaal terecht, dat eindelijk! Dit stukje van de verhaallijn stond al vast sinds ik begon met het uitdenken van het vervolgverhaal.

    1. Haha, dat mag ook wel hè … na zoveel tijd. Ik ben ook heel blij voor deze personages, hoewel ik ze natuurlijk een heleboel leed had kunnen besparen en ze eerder bij elkaar kon laten komen.

  1. Fantastisch! Ik heb er zeker op zitten wachten ((: Schattig hoor ? Bij de escaperoom moest ik denken aan de escaperoom in Barneveld die we anderhalve week geleden hebben gedaan. En omdat u ook in Barneveld woont?

    1. Ik weet zeker dat je niet de enige was. Haha, wat grappig dat je een tijdje geleden een escaperoom in Barneveld hebt gedaan. Deze escaperoom was in Amersfoort (hoewel ik geen idee heb waar, maar de (fictieve) school van de meiden staat in Amersfoort ;))

Laat een antwoord achter aan Jinte van Groningen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.