Friends 4-ever // Hoofdstuk 147 // Eva

Even een korte recap van het vorige hoofdstuk. Lily ging mee met Arons familie naar een restaurant om de verjaardag van zijn vader te vieren. Dat was erg leuk, tot zijn broer de naam Hester liet vallen. Lily ging aan zichzelf twijfelen en als je niet (meer) weet wat er daarna gebeurde raad ik je aan hier te klikken, daar kan je lezen hoe het afloopt. Wel nuttig voor het hoofdstuk van vandaag waarin Eva centraal staat.

‘Zullen we lekker binnenblijven?’ stelde Lily voor, terwijl ze met z’n vieren het lokaal van Groeneveld uitliepen.
Voor Eva kon antwoorden voelde ze een steek in haar maag en het koekje dat ze net gegeten had kwam naar boven. Vlug slikte ze en hoopte maar dat het nare gevoel snel zou verdwijnen. Wanneer het precies begonnen was wist ze niet, maar ze voelde zich steeds beroerder worden. Ze had behoefte aan frisse lucht, waarom wilde Lily binnenblijven? Normaal gesproken ging ze altijd naar buiten, omdat Aron daar ook was. Nu Eva erover nadacht, Aron had hen de hele dag al gemeden. Zou er iets gebeurd zijn tussen hem en Lily? Het was toch niet uit? Dat zou echt een ramp zijn!
‘Ik moet heel even naar de wc,’ zei ze, terwijl ze de boer die wilde ontsnappen tegen probeerde te houden. Naast dat ze het een beetje asociaal vond, wist ze niet zeker of het veilig was om eraan toe te geven. Ze had geluk, de toiletten op de bovenste verdieping werden nooit zo druk bezocht en ze dook een hokje in. Nog voor ze de deur op slot kon draaien kwam er een zure golf omhoog en ze boog zich over het toilet. Daar ging haar ontbijt. Nadat ze had overgegeven voelde ze zich even beter, maar het pijnlijke gevoel in haar maag bleef. De zure lucht in het toilet maakte haar nog misselijker dan ze al was en snel spoelde ze het toilet door. Gelukkig had ze haar tas meegenomen en ze spoot snel wat deo in de hoop de lucht te maskeren.
Toen ze zeker wist dat er niemand meer in de toiletruimte was verliet ze het hokje en keek in de spiegel. Haar gezicht glom van het zweet en zag er onnatuurlijk uit. Door haar donkerdere huid zag je niet snel dat ze bleek was, maar nu had haar huid een grauwe gloed over zich. Ze greep de wastafel beet, anders was ze flauwgevallen. Nadat ze haar stabiliteit weer had gevonden haalde ze met trillende vingers haar flesje tevoorschijn en dronk zo rustig mogelijk een paar slokken water. Het klotste in haar lege maag en de vieze smaak in haar mond bleef. Een ding was zeker, ze kon echt niet op school blijven.
‘Eef! Gaat het wel goed?’ Haar vriendinnen keken haar bezorgd aan toen ze naar buiten stapte. ‘Je ziet er heel ongezond uit.’
Ze beet op haar lip om niet te huilen, ze voelde zich zó beroerd.
‘Ik heb net overgegeven,’ fluisterde ze.
‘Dan moet je naar huis gaan,’ zei Lily beslist. ‘In bed kruipen met een warme kruik en uitzieken. Zal ik met je meegaan?’
Iets zei Eva dat Lily dat niet zomaar aanbood, maar ze voelde zich te beroerd om erover na te denken. Het was sowieso heel lief van Lily dat ze met haar mee wilde.
‘Laten we dat maar doen,’ zei ze gelaten.
Lily sleepte haar zo’n beetje mee naar de verzuimcoördinator. ‘Eva is heel ziek, maar ik denk niet dat het goed is als ze alleen naar huis gaat,’ zei ze beslist.
De verzuimcoördinator keek een beetje zuinig. ‘Zitten jullie in de zesde?’
‘Yep, we zijn allebei achttien,’ beaamde Lily, die begreep waar de vrouw heen wilde.
‘Dan is het goed.’ De vrouw keek nog steeds niet erg blij, maar dat kon Eva niets schelen. ‘Jullie namen?’
Lily gaf hun namen door en de vrouw zette hen op afwezig. ‘Beterschap, Eva.’ De vrouw klonk al een stuk vriendelijker.
‘Moet je het nog even aan Stan laten weten?’ vroeg Lily, toen ze bij de kluisjes waren.
Stan. O nee, vanmorgen had ze hem begroet met een kus. Wat als ze een super besmettelijke vorm van buikgriep had? Als hij dat kreeg … dan zou z’n suikerspiegel compleet in de war raken en kreeg hij hypo’s en … Ze voelde zich duizelig worden als ze over de gevolgen nadacht.
‘Wat moet je mij laten weten?’ Stan stond achter haar.
‘Ik ga naar huis, ben ziek,’ zei ze gauw. ‘Blijf maar uit de buurt, ik wil niet dat jij het ook krijgt.’
Stan glimlachte en zette een stap naar voren.
‘Ik meen het!’
‘Het geeft niet. Als het besmettelijk is, krijg ik het toch wel.’ Nog voor ze kon protesteren had hij haar in zijn armen genomen en knuffelde haar. ‘Beterschap, lieverd.’ Hij drukte een kus in haar haren.
‘Moet jij nog afscheid nemen van Aron?’ informeerde Eva bij Lily.
‘Ik stuur hem wel een appje,’ antwoordde Lily luchtig. Te luchtig. ‘Laten we er maar voor zorgen dat jij thuiskomt.’
In de frisse lucht knapte ze toch een beetje op, maar haar hoofd bonsde en haar maag kwam steeds in opstand. Omdat ze wist dat die – op een paar slokken water – leeg was onderdrukte ze het misselijke gevoel.
‘Hé … jij en Aron hebben toch geen ruzie hè?’
‘Nee hoor,’ zei Lily snel. ‘Concentreer jij je nou maar gewoon op beter worden.’

Lily fietste helemaal mee tot haar huis en wachtte net zolang tot ze veilig binnen was. Eva stak nog haar hand op en keek Lily even na. Toen kwam er weer een zure golf naar boven en rende Eva naar het toilet. Het rook er naar lavendel, alsof iemand heel lang met de spuitbus had gespoten. Zouden haar ouders soms ook ziek zijn? Ze gaf weer over en net als de vorige keer voelde ze zichzelf nauwelijks beter.
Overvallen door vermoeidheid slofte ze naar boven. Daar zag ze haar vader net uit de badkamer boven
komen. Zijn gezicht zag grauw.
‘Bent u ook ziek?’
Hij knikte gelaten. ‘Jij ook?’
Nu was het Eva’s beurt om te knikken.
‘Nou, dat is dan een score van vier uit vier. Of het is super besmettelijk … of we hebben iets verkeerds gegeten.’
Super besmettelijk. Eva kromp in elkaar. Als ze haar vriendinnen maar niet besmet had. En Stan.
‘Wat hebben jullie?’ vroeg ze.
‘Je moeder en Milou zijn aan de diarree,’ vertelde haar vader. ‘Ik heb een paar keer overgegeven.’
‘Ik ook,’ verzuchtte Eva. ‘En ik ben nu uitgeput.’
‘Kruip maar gauw je bed in,’ zei pap. ‘Wacht even …’ zei hij. Hij liep naar z’n slaapkamer en kwam met een teiltje en warme kruik er weer uit. ‘Ik haal voor mezelf wel nieuw, ik voel me alweer iets beter.’
Eva geloofde er niets van, maar nam de kruik en het teiltje dankbaar aan.
Ze kleedde zich snel om en kroop in bed en binnen een minuut was ze in slaap gevallen.
Voor haar gevoel was het uren later toen ze wakker werd, maar de wekker vertelde haar dat het nog maar drie kwartier later was. De kruik was inmiddels afgekoeld, maar haar maag voelde al iets gekalmeerd. Ze had eigenlijk best wel trek. Langzaam kwam ze overeind en stapte uit bed. Over haar bureaustoel hing een dik vest dat ze aantrok voor ze naar beneden liep.
Haar ouders waren allebei beneden. Haar vader zag er al beter uit dan net, maar haar moeder leek goed ziek.
‘Dus het is de kip?’ hoorde ze mam vragen.
‘Ik weet het eigenlijk wel zeker. Drie dagen over de datum,’ reageerde pap, terwijl hij een plastic verpakking bekeek. ‘Weet je nog dat Milou zei dat er een vreemd smaakje aan de schotel zat?’
Mam knikte en ook Eva herinnerde het zich. ‘Ik dacht dat het door de kruiden kwam. Maar een volgende keer zullen we maar beter opletten.’
‘Zeker.’
Opgelucht ging Eva op een stoel zitten. ‘Het is dus geen buikgriep?’
Pap schudde zijn hoofd. ‘Voedselvergiftiging. Net zo vervelend, maar gelukkig niet besmettelijk.’
‘Dat is fijn, ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik Stan aangestoken had.’
Mam keek geschrokken. ‘Oh, gelukkig heeft hij gisteren niet hier gegeten, wat ik had voorgesteld.’ ‘Inderdaad,’ merkte Eva op. Nu ze wist dat ze haar vriend en vriendinnen niet had aangestoken voelde ze zich meteen een stuk beter, al vroeg ze zich af of ze ooit nog mams beroemde kipschotel zou eten.

Heb jij weleens voedselvergiftiging gehad?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•