In het vorige hoofdstuk maakte Marit haar examen Engels. Waar iedereen vooraf dacht dat het een eitje voor haar zou zijn, bleek het toch ingewikkelder dan ze dacht: ze had namelijk erge hoofdpijn. Kwam het nog goed? Als je dat niet meer weet kan je hier het vorige hoofdstuk lezen. Vandaag lees je over Norah en haar allerlaatste examen …
‘Dus jij wacht in de aula op ons?’ Norah keek Marit aan toen ze zich klaarmaakte om naar de gymzaal te gaan.
‘Uiteraard. We gaan straks toch een McFlurry halen.’
‘Yep’, bevestigde Lily. ‘Onze laatste’, voegde ze er op dramatische toon aan toe.
‘Vast niet’, meende Eva. ‘We hebben toch afgesproken om volgend jaar ook naar de McDonalds te gaan?’
‘Ja, maar dat is anders. Dit is de laatste McFlurry van het schooljaar’, vond Lily.
‘En die wil ik niet missen. Gaan jullie nu maar lekker je examen maken, ik vermaak me wel. Ik heb m’n laptop meegenomen.’
‘Leuk!’ zei Norah, die wel een klein beetje jaloezie voelde dat Marit klaar was met haar examens. Ze hoefde vandaag zelfs niet naar school, maar omdat ze een paar dagen geleden hadden afgesproken een McFlurry te halen, had Marit besloten om mee te gaan naar school. Wat echt superlief van haar was. Vanmorgen maakten ze hun laatste examen. Dat voelde aan een kant gek, maar aan de andere kant was ze er ook wel een beetje klaar mee. Ze keek ernaar uit dat ze gewoon drie maanden lang zich niet druk hoefde te maken over schoolwerk, twaalf weken lang kon ze doen waar ze zin in had. Mits ze slaagde, maar daar ging ze wel vanuit, tot nu toe waren haar examens heel goed verlopen, beter dan verwacht.
Tussen Eva en Lily in liep ze de gang door naar de gymzaal. Hun schoenen hadden ze in de kleedkamer achtergelaten.
‘Ik ga het wel missen hoor’, verzuchtte Lily.
‘De examens?’ plaagde Eva.
‘Nee. School. Uiteraard niet het huiswerk enzo, maar gewoon … de sfeer in de klas en de gezelligheid. Het wordt allemaal anders.’
‘Ja, maar zo is het leven nu eenmaal’, reageerde Norah. Meteen vond ze het een vreselijke opmerking. Net als Lily kon zij nauwelijks geloven dat hun middelbareschooltijd er bijna opzat. Was ze wel klaar voor het volwassen leven?
Ze nam plaats achter de tafel waarop haar examennummer stond. 1801. Dat zou ze vast nooit meer vergeten. Niet veel later opende Pronk de dag met hen en werden de examens uitgedeeld. Voor ze begon met het beantwoorden van de vragen, nam ze het examen even door. Het zag er niet heel moeilijk uit, dus dit zou vast wel goedkomen.
‘Zullen we er ook een patatje en kipnuggets bij nemen? Ik rammel!’
‘Geweldig idee’, reageerde Norah op Eva’s voorstel. ‘Nemen we een doos met twintig nuggets die we verdelen?’
‘Ik vind het prima.’ Marit was het met haar eens.
‘Ik heb liever een McChicken’, zei Lily.
‘Geeft niet, dan zijn er meer kipnuggets voor ons’, grijnsde Eva. ‘Misschien kunnen we beter eerst de patat enzo bestellen en als we het ophebben de McFlurry, anders smelt het.’
‘Goed idee.’
Bij een zelfbedieningskassa gaven ze hun bestelling door. Marit betaalde.
‘Stuur je een tikkie?’ vroeg Lily.
‘Ja, komt goed.’
Het was rond lunchtijd, dus vrijwel elk tafeltje zat vol. Na lang zoeken vonden Norah en Eva een plekje waar ze met z’n vieren konden zitten. Niet veel later kwamen Lily en Marit met het eerste gedeelte van hun bestelling aanzetten.
‘Hoe ging jullie examen?’ informeerde Marit.
‘Goed hoor’, verzekerde Norah haar. ‘Bij mij tenminste wel.’
‘Bij mij ook’, reageerden Lily en Eva in koor.
‘Mooi.’ Het bleef even stil na die woorden.
Norah wist niet zo goed hoe ze het gevoel moest omschrijven dat in haar opkwam. Aan een kant was ze opgelucht, geen examens meer. Vanmiddag kon ze ongestraft in de tuin gaan zitten lezen. En morgen ook. Evenals de rest van de week, behalve dan natuurlijk op de dagen dat ze moest werken. De komende weken kon ze gelukkig een dag extra werken, ze wist niet wat ze anders met zoveel vrije tijd moest doen. Maar de gedachte dat ze nooit meer de school in zou lopen voor een dag les, was vreemd.
‘Voelen jullie je ook … eh … een beetje verloren?’ verbrak Marit de stilte.
Dat was precies de omschrijving die Norah aan haar gevoel kon geven. ‘Ja’, antwoordde ze. ‘Ik ben echt blij dat de examens erop zitten, maar … ik weet het niet … het voelt gewoon heel raar. Ik ga het echt heel erg missen.’
‘Ik ook’, zei Lily. ‘Maar ik ben wel ontzettend blij dat ik het heb mogen meemaken. Dat jullie mijn vriendinnen zijn en dat … nou ja, dat alles is gelopen zoals het is gelopen.’
Eva knikte alleen.
Weer viel er een stilte, maar Norah had niet het gevoel dat ze iets moest zeggen. Dit was zo’n moment dat iedereen genoeg had aan hun eigen gedachten.
‘Wat gaan jullie vanmiddag doen?’ Uiteindelijk was het Eva die de stilte verbrak. ‘Nu we eindelijk tijd hebben voor leuke dingen.’
‘M’n boek uitlezen’, zei Norah beslist. ‘Het ligt al drie weken op m’n nachtkastje. Misschien moet ik trouwens maar opnieuw beginnen, zo ver was ik nog niet.’
‘Goed idee. Ik heb ook nog een stapeltje boeken liggen om te lezen.’ Marit was enthousiast.
‘Ik ga werken aan m’n nieuwe graphic novel. Nu heb ik er nog tijd voor, geen idee of dat ook zo is als de zomervakantie eenmaal voorbij is.’
‘Dat duurt gelukkig nog heel lang’, lachte Eva. ‘Ik ga denk ik de hele middag niks doen. Gewoon lekker in een tuinstoel liggen en muziek luisteren.’?
‘Heerlijk!’ vond Norah. ‘Enne … nu we hier toch met z’n vieren zijn: gaan we van de zomer nog op vakantie? Ooit hadden we dat woeste plan om naar Curaçao te gaan na de examens …’ Norah dacht niet dat het nu zou lukken, financieel gezien werd het behoorlijk lastig en ook was het behoorlijk last minute. Maar het leek haar wel leuk om er met haar vriendinnen een paar dagen tussenuit te gaan.
‘Eh … heb je geld over?’ vroeg Eva plagend.
‘Nee. Ik denk niet dat zo’n verre reis erin zit. Maar het is wel leuk om binnenkort een paar dagen op vakantie te gaan, toch? Wat mij betreft gewoon in Nederland. Curaçao doen we dan wel als we klaar zijn met studeren en allemaal een goede baan hebben gevonden.’
‘Wat een goede ideeën heb jij toch, Noor!’ vond Lily. ‘Ik ga vanmiddag nog op zoek naar een leuk vakantiepark. Misschien kunnen we via vakantieveilingen wel iets leuk winnen.’
‘Kennelijk ben ik niet de enige met goede ideeën’, lachte Norah. ‘Dat klinkt als een uitstekend plan.’ Door de gedachte aan een vakantie met haar vriendinnen verdween het verloren gevoel een beetje naar de achtergrond, maar het verdween niet helemaal. Zichzelf kennende wist Norah dat het wel een paar dagen zou duren voordat ze helemaal gewend zou zijn aan deze verandering in haar leven. En dan zou binnenkort alles weer veranderen, maar daar hoefde ze zich nu nog niet druk over te maken.
Begrijp jij het gevoel van Norah?
Liefs,
Mirjam
Ja, ik herken dat gevoel nog van toen ik van de bassisschool afging, weemoedig ofzo. Maar eigenlijk was dat nergens voor nodig, ik had wel een leuke klas maar de school zelf en de regels mis ik nog steeds niet;-)
Ja, dat weemoedige gevoel komt mij heel bekend voor. Inmiddels al aardig vaak meegemaakt en wat je zegt herken ik ook. Het is (meestal) nergens voor nodig. Het is mooi dat de periode geweest is, maar nu het voorbij is kan je ook weer verder.
als de meiden studeren, blijf je dan doorgaan met dit verhaal?
Helaas niet. Het vervolgverhaal loopt tot eind dit jaar (dan is de diploma-uitreiking). Of ik daarna weer een nieuw vervolgverhaal ga beginnen weet ik niet, als dat zo is, zal dat pas in 2025 online komen. Wat ik wel ga doen is een boekenreeks maken naar aanleiding van dit vervolgverhaal. Dan zal de tijd waarschijnlijk wel iets verder doorlopen, tot na de studies van de meiden.