Friends 4-ever // Hoofdstuk 179 // Eva

In het vorige hoofdstuk las je over het afscheidsmoment dat de meiden hadden met hun mentor. Kort daarvoor hadden ze hun boeken ingeleverd. Vandaag gaat het over Eva, hoe gaat ze ermee om dat ze nu ineens vrij heeft en niet meer hoeft te blokken voor haar examens?

‘Eva, kom je theedrinken?’
Met een zucht kwam Eva overeind uit de hangmat. Het lag heerlijk, maar als ze eerlijk was begon ze zich wel een beetje te vervelen. Het was niet zo dat ze nogmaals haar examens wilde doen, maar de structuur die het schoolleven bood miste ze wel. Misschien moest ze iets verzinnen om te gaan doen, maar wat? Ze hoefde zich niet meer voor te bereiden op haar toelating op het conservatorium, want gisteren was de brief gekomen dat ze officieel was toegelaten.
Misschien had haar moeder wel een idee.
‘Hoe gaat het?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik verveel me.’
‘Tja, zoiets dacht ik al wel. Het is niet goed om hele dagen in een hangmat door te brengen.’
‘Maar wat moet ik dan doen?’
‘Muziek maken, met je vriendinnen afspreken, een dagje weg met Stan …’ somde haar moeder op.
‘Stan is ervan overtuigd dat hij wiskunde moet herkansen en is nu al bezig met voorbereiden’, zei Eva. ‘Norah moet werken, Lily is bezig met haar graphic novel en Marit zit in Engeland. Maar goed, vanavond hebben we afgesproken met Robin en Tessa, dus ik hoop daarna weer wat muzikale inspiratie te hebben.’
‘Pfoe, wat zeg je dat deftig. Je hebt zeker vwo-examen gedaan?’ plaagde mam.
‘Yep. Maar ik weet nog niet zeker of ik geslaagd ben …’
‘Echt niet?’ Voor mam was het een uitgemaakte zaak. Eva zelf wist het niet. Ze stond er niet slecht voor, maar ook niet zo goed als bijvoorbeeld Norah en Marit. Voor zover Eva wist had zij van hun vriendinnengroep de laagste cijfers, al was dat ook geen goede indicatie.
‘Het ging wel goed, maar … ik weet het gewoon niet zeker.’
‘Waar twijfel je over?’
‘Nederlands en wiskunde. Bij Nederlands had ik echt alle tijd nodig voor het examen en ik heb een paar antwoorden vergeleken met die van Marit. Zij had bijna overal iets anders en Marit is overal supergoed in. En wiskunde was ook heel erg moeilijk.’
‘Het zal vast wel goedkomen. En als je voor die twee vakken wat lager scoort, geeft dat toch niks?’
‘Wel als ik voor allebei een onvoldoende heb’, legde Eva uit. ‘Maar laten we daar maar niet van uitgaan. En anders ga ik samen met Stan blokken voor wiskunde.’
‘Ging het bij Stan echt zo slecht?’ vroeg mam.
Eva haalde haar schouders op. Haar vriend had zijn examen niet eens afgekregen, had hij gezegd. Wat ook niet hielp was dat hij de avond voor het examen een hypo had gekregen. Het was wellicht een beetje extreem dat hij zich nu al voorbereidde op een her, maar ze begreep het wel. Om aan zijn studie rechten te beginnen, moest hij natuurlijk wel slagen.

‘Dus jij zit nog steeds hele dagen te leren?’ Robin keek Stan een beetje verbaasd aan. ‘Zou je niet afwachten of je niet toch geslaagd bent? Je weet immers nooit hoe een koe een haas vangt.’
Stan grijnsde. ‘Nou, deze haas is wel degelijk ontsnapt. Ik ben maar op de helft van het examen gekomen en die eerste helft ging ook niet foutloos.’
‘Ai, dat is jammer.’
‘Zeker. Maar om je gerust te stellen, ik zit niet hele dagen te leren, maar maak iedere ochtend een paar sommen. Op die manier houd ik het behapbaar.’
‘Aha’, knikte Robin. ‘Maar goed … je had nog een mededeling.’ Hij klonk heel zakelijk, maar Eva kende haar oude buurjongen lang genoeg om te weten dat hij echt wel persoonlijk betrokken was op Stan.
‘Eh … ja.’ Stan schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer en leek naar woorden te zoeken.
‘Zeg het maar gewoon’, bemoedigde Eva hem. ‘Robin en Tessa gaan je heus niet opeten.’
Tessa trok een vies gezicht en Robin grinnikte.
‘Na de zomer wil ik me terugtrekken uit de band’, bracht Stan uit. ‘Ik … tja … ik houd echt van muziek maken, maar niet zo veel dat ik mijn leven eromheen wil inrichten. Op een andere manier wil ik iets betekenen voor de mensen om me heen.’
Er volgde niet meteen een reactie. Het gezicht van Robin bleef onbewogen na de mededeling van Stan.
‘Dat begrijp ik’, zei Robin. ‘Als in … ik had al een vermoeden dat je zoiets zou zeggen, na je appjes.’
Stan knikte. ‘Hopelijk zijn jullie niet boos.’
‘Natuurlijk niet, hoe kom je daar nu bij?’ Tessa keek Stan verwonderd aan.
‘Tja … eh … Zonder mij zijn jullie TER, dat klinkt een beetje gek, vind je niet?’
Ze grinnikten allemaal om Stans reactie.
‘Nou, dan heb ik goed nieuws’, zei Robin met een tevreden gezicht. ‘In mijn klas zit een jongen van een jaar of twintig. Hij speelt ook viool en zou zich bij de band willen aansluiten. Ik heb hem gezegd dat we nu geen plaats voor hem hebben, maar zodra de mogelijkheid er was, kon hij meedoen. Hij is echt goed.’
‘Dat klinkt goed. Hoe heet hij?’ wilde Tessa weten.
‘Dat is het mooie, hij heet Stefan, dus we kunnen gewoon de naam STER houden.’
‘Het is geweldig!’ De opluchting was duidelijk zichtbaar op Stans gezicht. Eva wist hoezeer hij ertegenop had gezien en was blij dat het zo goed geregeld kon worden allemaal.
‘Maar je gaat wel mee naar de festivals, toch?’ vroeg Robin voor de zekerheid aan Stan.
‘Yep!’ beloofde Stan. ‘Dat zou ik niet willen missen.’
‘Mooi, dan gaan we nu daarvoor oefenen. En weet je … ze zeggen dat wiskunde en muziek heel veel met elkaar te maken hebben, dus eigenlijk ben je nu gewoon aan het oefenen voor je herexamen.’ Robin grijnsde tevreden en pakte zijn gitaar uit de standaard. ‘Laten we beginnen we met Together.’