Friends 4-ever // Hoofdstuk 184 // Marit

Vorige week kwamen de meiden terug van kamp en Eva maakte zich een klein beetje zorgen. Herinner je je het niet? Lees het dan hier even terug. Vandaag is een belangrijke dag voor de vier vriendinnen. Waarom? Als je verder leest kom je erachter 😉

‘Ik heb eigenlijk niks meer nodig’, merkte Norah op, toen ze de volgende kledingwinkel inliepen. ‘Jullie wel?’
‘Een jurk voor de diploma-uitreiking’, suggereerde Eva. ‘Dan moeten we wel iets nieuws aan, toch?’
Hé ja, daar had Marit nog helemaal niet over nagedacht. Net als Norah had ze gedacht dat ze niets nieuws nodig had, maar dit was wel noodzakelijk.
‘O ja’, bedacht Norah. ‘Dat zou ik helemaal vergeten.’
‘Ik ook’, vulde Marit aan.
‘Is het leuk om alle vier dezelfde jurk te nemen?’ opperde Lily. ‘In ieder geval hetzelfde model?’
‘Als dat lukt!’ Norah was meteen enthousiast. ‘Dat zou wel heel tof zijn.’
Enthousiast stortten ze zich op de kledingrekken, maar ze vonden er niets.
‘Er zit hier vlakbij een klein boetiekje met galakleding’, bedacht Norah, na een tijdje. ‘Dat is misschien nog leuker, vinden jullie niet?’
Daar reageerden ze allemaal erg enthousiast op. ‘Ik hoop maar wel dat ik geslaagd ben dan’, verzuchtte Eva. ‘Het voelt een beetje voorbarig om nu al een jurk te kopen.’
‘Dat is bijgeloof’, merkte Marit op en ze dacht terug aan anderhalve week geleden, toen James precies hetzelfde tegen haar had gezegd over de universiteit.
Ze hadden net de winkel verlaten toen er een telefoon afging. Het was niet Marits beltoon, dus moest het wel een van de meiden zijn. Zou het Van Eck zijn? Of was dat nog te vroeg? Als maar niemand van hun groepje gezakt was …
Eva en Norah grepen allebei naar hun telefoon, zij hadden zeker dezelfde tune. Het bleek de telefoon van Norah te zijn.
‘Het is Van Eck!’ gilde ze, voor ze opnam. ‘Met Norah de Lange.’
Hoewel Lily, Eva en Marit doodstil stonden, konden ze niet horen wat Van Eck zei, daarvoor klonk er te veel geluid om hen heen. Gelukkig zei de uitdrukking op Norahs gezicht alles wat ze moesten weten. En toen ze even later ‘Super, geweldig!’ zei was het helemaal duidelijk. ‘Enne … meneer, ik ben hier met Lily, Eva en Marit, dus als u kunt doorgeven of zij ook geslaagd zijn … scheelt dat weer drie telefoontjes.’
Nu hoorde Marit gegrinnik en klonk de stem van Van Eck duidelijker.
‘Ja, u staat op luidspreker.’
‘Nou meiden, jullie zijn allemaal geslaagd. En Marit zelfs cum laude.’ Het duurde even voordat de betekenis van die woorden tot haar doordrong. Cum laude betekende dat ze een acht of hoger gemiddeld stond. Ook voor Engels.
Ze gilden alle vier zo hard dat de felicitatie van Van Eck overstemd werd.
‘Rustig meiden, Jeftha ligt te slapen’, grijnsde Van Eck.
‘Bent u thuis dan? Ik dacht dat u gewoon op school die telefoontjes deed.’
‘Doe ik ook.’ Er klonk een lach in de stem van hun mentor door. ‘Maar mijn vrouw moest vandaag ook werken, dus besloot ik hem mee te nemen naar school. Hij vindt het volgens mij vooral slaapverwekkend.’
De meiden grinnikten.
‘Maar goed, ik neem aan dat jullie erg blij zijn met deze mededeling?’
‘Jazeker, meneer’, zei Eva. ‘Enne … is Stan geslaagd?’
Het bleef even stil. ‘Hij heeft je nog niet gebeld?’
‘Nee.’
‘Stan moet een herexamen doen, maar daar was hij volledig op voorbereid.’
‘Inderdaad’, zei Eva. ‘Hij is al weken aan het oefenen. Was het echt zo erg?’
‘Een 3,8’, zei Van Eck. ‘Het viel enigszins mee, hij kwam twee tiende tekort om te slagen.’
‘Ai, dat is balen.’
‘Maar hij was optimistisch over zijn herexamen. En Lily, voordat jij vragen gaat stellen: ik moet Aron nog bellen.’
Daarmee zei hij eigenlijk dat Aron geslaagd was, toch? Gezakte leerlingen werden als eerste gebeld.
‘Ik begrijp het, meneer’, lachte Lily. ‘Ik zal hem nog even in onzekerheid laten zitten.’
‘Doe dat’, lachte Van Eck. ‘Nog vragen? Of kan ik verder met m’n lijstje?’
‘Eh … wat had ik uiteindelijk voor Engels?’ vroeg Marit.
‘Hm, daar vraag je me wat. Hoog genoeg in ieder geval om naar Essex te kunnen. Maar ik zoek het even op.’ Er klonk wat gerommel van papieren. ‘O ja, hier heb ik het. Nou … ik weet niet wat er in die ibuprofen zat, maar je hebt een 9,5 gehaald, Marit.’
Marit voelde haar mond openzakken van verbazing, dat had ze echt niet gedacht.
‘Geniet van jullie dag en ik zie jullie snel bij de barbecue!’
O ja, dat was nog voor de diploma-uitreiking. Aan een kant had Marit dat liever eerst gehad, dan zouden ze daarna nog een gelegenheid hebben om hun klasgenoten te zien, maar ze begreep ook wel dat het niet voor iedereen haalbaar was. Kort na de diploma-uitreiking begon ook de zomervakantie en gingen vast een hoop mensen weg. Marit ging dit jaar niet op vakantie, afgezien van een paar nachtjes weg met de meiden. En begin augustus zou ze officieel naar Engeland verhuizen. Haar ouders zouden haar wegbrengen. Pap had al een busje gehuurd waarin haar spullen vervoerd konden worden. Het meeste kon ze wel meenemen.
‘Nou … allemaal geslaagd, meiden’, zei Norah ten overvloede. ‘Dat vraagt om een nieuwe, feestelijke jurk, vinden jullie niet?’
‘Inderdaad. Maarre … vind je het erg als ik eerst James bel om de uitslag te vertellen?’
‘Natuurlijk niet’, zei Norah. ‘Goed dat je het zegt, ik bel Ethan even.’
‘En ik Stan’, lachte Eva.
‘Ga jij Aron nog bellen?’ vroeg Marit, toen de andere meiden hun telefoon al tegen hun oor zetten.
Lily schudde haar hoofd. ‘Ik wacht tot hij mij belt, dan weet ik zeker dat Van Eck hem gebeld heeft.’
Het duurde even voordat James opnam. Hij had een bijbaantje genomen deze zomer en Marit wist niet zeker of hij vandaag moest werken. Ze had bijna de telefoon weer opgehangen toen haar vriend opnam.
‘Ik ben geslaagd’, vertelde ze hem. ‘Net als jij cum laude!’
‘Heel goed gedaan. Enne … dat betekent dat je naar Essex kunt, toch?’
‘Zeker! Ik had voor Engels een 9,5!’
‘Wauw. Het is geweldig.’ Ze praatten nog even verder, maar toen vertelde Marit dat ze moest ophangen omdat ze een jurk ging kopen voor de diploma-uitreiking.
‘Super. Zijn je vriendinnen ook allemaal geslaagd?’ vroeg James nog.
‘Gelukkig wel!’
‘Feliciteer ze van mij!’
‘Dat zal ik doen, maar je komt toch volgende week naar Nederland? Dan kan je het zelf doen.’
‘Dat is waar ook. Zeg dan nog maar niks tegen ze. Tot gauw, lieverd!’

Had jij verwacht dat de meiden alle vier zouden slagen?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•