Vorige week werden de rozen van de rozenactie uitgedeeld. Lily was teleurgesteld dat ze geen roos van Aron had gekregen, maar dat wilde ze niemand laten weten. Eva had maar liefst drie rozen van Stan gekregen. Na schooltijd moest ze naar muziekles, tenminste, dat vertelde ze haar vriendinnen. Maar is dat wel echt waar? Je leest het in dit hoofdstuk!
Normaal gesproken genoot Eva van de uitjes met Stan. Inmiddels ging ze eigenlijk iedere week wel wat met hem drinken, of ze maakten een wandeling door de bossen bij Amersfoort. Maar vandaag kon ze haar aandacht er nauwelijks bijhouden. Er zat een knoop in haar buik, die met de minuut strakker leek te worden. Zou hij haar vandaag verkering vragen? De boodschap op de briefjes bij de rozen was duidelijk. Op elk briefje stond maar één woord en samen vormden de woorden de zin: I love you. Ze wist wel hoe Stan over haar dacht en in dat opzicht waren de briefjes en rozen geen verrassing voor haar. Maar wanneer wilde hij meer? Hij wist dat zij twijfelde en had gezegd dat ze het rustig aan zouden doen. Maar ook nog na vandaag?
‘Wat vind jij?’ hoorde ze hem zeggen.
Ze schrok, waarschijnlijk was het goed zichtbaar. ‘Eh … sorry, ik zat niet op te letten.’
Stan liet niet merken dat hij gekwetst was, dus het was waarschijnlijk niet over iets wat tussen hen speelde gegaan, maar gewoon een normaal iets.
‘Ik zei dat ik het niet eerlijk vond dat we zoveel huiswerk op krijgen bij wiskunde, zo vlak voor de vakantie. Als Verkaik nou gewacht had tot volgende week, dan hadden we daarna een hele week om het te maken. En ik vroeg me af wat jij daarvan vond.’
‘Ga jij in je vakantie wiskundehuiswerk maken dan?’ vroeg Eva verbaasd. Zij deed in de vakanties echt niks voor school, als het niet hoefde. Nu ja, hooguit voor muziek.
‘Liever niet,’ antwoordde Stan. ‘Ik ga liever met jou iets leuks doen.’
De zin bleef een beetje tussen hen in hangen. Het klonk als een vraag, maar Eva wist niet goed wat ze hier dan op moest antwoorden.
‘Dat snap ik wel,’ zei ze uiteindelijk dapper. ‘Ik ben veel leuker dan wiskunde.’
‘Heel veel leuker,’ beaamde Stan. Zijn stem klonk zachter, haast verlegen. De knoop in Eva’s maag, die zich een beetje ontspannen had, keerde in volle hevigheid terug.
‘Heb je daar ook concrete plannen voor, dan?’ informeerde ze.
Stan haalde zijn schouders op. ‘Donderdagavond, in de kerstvakantie is er een concert in Amsterdam, in het concertgebouw. Toevallig heb ik kaartjes.’
‘Toevallig?’ vroeg Eva. Ze negeerde het snelle kloppen van haar hart en probeerde kalm te blijven.
‘Nou, eigenlijk niet geheel toevallig. Ik heb ze gekocht in de hoop dat jij met me mee wilt.’
‘Dat … eh … lijkt me wel leuk,’ zei Eva.
‘We kunnen ’s middags al naar Amsterdam gaan. Dan gaan we daar ergens wat eten, als je dat wilt.’
Waar het precies aan lag kon Eva niet verklaren, maar ze voelde zich een beetje teleurgesteld. Was dat alles wat Stan vandaag aan haar zou vragen? En zou hij haar verkering vragen als ze naar Amsterdam gingen? Moest ze echt bijna twee weken wachten, twee weken in ondraaglijke spanning zitten? Maar … wat zou ze antwoordden als hij het vroeg? Wilde ze écht verkering met Stan?
‘Dus … wil je dat?’
Hè, nu had ze weer een stuk van het gesprek gemist. ‘Eh … sorry, ik zat weer niet op te letten.’
‘Met de trein naar Amsterdam,’ zei Stan. ‘Maar dan is het ’s avonds wel erg laat, voor we thuis zijn. Maar ik zorg dat je veilig thuiskomt. Denk je dat het mag?’
Eva knikte. ‘Ik denk het wel. Ik zal het voor de zekerheid vragen.’
Stan glimlachte en keek haar strak aan. Ze waren al steeds langzamer gaan lopen en nu stonden ze stil. Hij streek een pluk haar achter haar oor en keek haar intens aan.
Eva kon zich niet langer beheersen en slaakte een diepe zucht.
‘Wat is er?’ vroeg Stan. ‘Is het leven zwaar?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Een beetje.’
‘Vertel,’ zei Stan. ‘Misschien kan ik je helpen.’
Eva grinnikte, misschien kwam het door de spanning. Dit was helemaal niet het goede moment om zo te lachen. ‘Jij bent zelf de oorzaak,’ flapte ze eruit.
Stans wenkbrauwen schoten de lucht in. ‘Hoe bedoel je? Maak ik jouw leven zwaar?’
‘Nee, dat niet,’ haastte Eva zich te zeggen. ‘Maar gewoon …’ Ze maakte een vage beweging met haar hand. Stan deed een stap dichterbij en pakte haar pols. ‘Hoe bedoel je het dan?’
Ze sloeg haar ogen neer en zuchtte.
‘Gaat het te snel?’ vroeg Stan bezorgd. ‘Ik dacht echt …’
Eva schudde haar hoofd. ‘Nee, juist niet.’ Weer iets dat er zomaar uitflapte.
Er verscheen een glimlach op Stans gezicht. ‘Te langzaam?’
Ze beet op haar lip en waagde het hem recht aan te kijken.
‘Ik … eh … ik weet het niet,’ verzuchtte ze. ‘Ik ben zo bang dat …’
‘Maar waarom ben je daar bang voor?’ viel Stan haar in de reden. Hij kende het argument. Hij was zo bang dat hun vriendschap voor altijd verpest zou zijn als ze verkering kregen en het ging mis. ‘Als we er nu gewoon vanuit gaan dat het goed gaat …’
Eva glimlachte flauwtjes. ‘Je zal wel gelijk hebben,’ gaf ze toe.
Stan grijnsde breed. ‘Bedoel je … bedoel je dat je verkering met me wilt?’
Eva fronste haar wenkbrauwen. ‘Vraag je dat zo?’
Stan grinnikte. ‘Nee … nee. Herkansing graag.’
Eva zei niets, maar gaf hem een kort knikje. Stan liet haar hand los en zette een paar stappen achteruit. Vervolgens kwam hij weer naar haar toegelopen. Een zelfverzekerde blik op zijn gezicht.
‘Lieve Eva, je bent fantastisch. Slim, spontaan, muzikaal, grappig …’ somde hij op.
Eva’s hart bonsde in haar keel. Het ging echt gebeuren, nu. En dat was haar eigen schuld. Erg vond ze het niet meer, wel eng.
‘… en ik kan nog miljoenen andere complimentjes bedenken, maar dan staan we hier volgende week nog. Wil je verkering met me?’
Ze glimlachte, hield haar hoofd schuin. Even twijfelde ze nog, maar toen ze in zijn blauwe ogen keek, wist ze zeker wat ze wilde zeggen.
‘Ja lieve Stan, dat wil ik wel.’
Als antwoord omhelsde Stan haar onstuimig. Ze liet hem begaan en merkte dat haar hart langzamerhand rustiger werd. Ze was het complete besef van tijd vergeten toen Stan zich voorzichtig uit hun omhelzing losmaakte. Hij nam een klein beetje afstand en legde vervolgens zijn hand onder haar kin. Zijn gezicht kwam steeds dichterbij, tot het moment dat zijn lippen de hare raakten. Haar hart bonsde weer in haar keel en ze wist zeker dat Stan het zou horen. Hij trok zich even terug, maar toen hij haar nogmaals kuste smolt het laatste restje twijfel dat ze nog had weg en vroeg zich af waarom ze hem zo lang aan het lijntje had gehouden!
Kwam dit hoofdstuk als een verrassing?
Liefs,
Mirjam
Ahhh eindelijk! Daar waren we natuurlijk allemaal wel een beetje op aan het wachten, ik in elk geval wel. Zo leuk dat het eindelijk zo ver is! Ik ben benieuwd hoe het met ze gaat zijn!
Het was wel een beetje voorspelbaar, maar leuk dat je blij bent met dit hoofdstuk 🙂
Ik had het wel verwacht maar toch leuk❤
Dit hoofdstuk kwam niet erg onverwachts maar toch weer een heel leuk hoofdstuk?❤