Friends 4-ever // Hoofdstuk 137 // Norah

Herinner je nog wat er vorige week gebeurde? Marit was in Engeland, op bezoek bij James in verband met de begrafenis van zijn opa. Zegt het je niks, klik dan hier, dan kan je het teruglezen. Mocht je voor het eerst bij het vervolgverhaal terecht komen, hier vind je een overzicht van alle hoofdstukken die tot nu toe zijn verschenen. Vandaag gaat het weer over Norah en haar studiekeuze …

‘Norah, ik begreep van Ethan dat je onlangs naar de open dag van de universiteit Utrecht bent geweest.’ Ethans vader keek haar belangstellend aan. ‘Heb je al een keuze gemaakt voor je vervolgopleiding?’
‘Eh …’ Norah werd een beetje overvallen door die vraag. Haar schoonouders, zoals ze Ethans ouders inmiddels wel durfde te noemen, waren nooit zo belangstellend. Dat klonk wel heel onaardig, maar dat was de waarheid. ‘Ik overweeg een aantal opties,’ antwoordde ze. ‘Maar ik ben er nog niet helemaal over uit.’
‘O. Welke opties zijn dat dan?’
‘Ik twijfel tussen psychologie, pedagogiek en binnenhuisarchitectuur.’ Na het gesprek met Bruinsma een paar weken geleden had ze psychologie toch nog niet helemaal afgeschreven.
Er verscheen een frons in het voorhoofd van Ethans vader. Dat waren zeker niet de juiste studies. Ze zocht Ethans blik voor steun. Hij zei niets, maar gaf haar vlug een knipoog.
‘Binnenhuisarchitectuur is geen universitaire studie, of wel?’
Norah schudde haar hoofd. ‘Nee,’ voegde ze er ten overvloede aan toe.
‘Dat is jammer van je vwo.’
Ze haalde zo achteloos mogelijk haar schouders op. ‘Dat maakt mij niet uit, ik doe liever iets waar ik gelukkig van word.’
Er verscheen een flauwe glimlach op het gezicht van haar schoonvader. ‘O, de onbezonnenheid van de jeugd. Met dingen doen waar je gelukkig van wordt, betaal je de rekeningen niet.’
Norah deed haar best zich niets van die opmerking aan te trekken. Haar ouders hadden haar altijd aangemoedigd om, wat betref je beroepskeuze, iets te kiezen waar je hart lag en niet omdat het je veel geld opleverde of status gaf. Inmiddels wist ze wel dat Ethans ouders daar anders over dachten. Een tijdje had ze gedacht dat dat de reden was geweest dat Ethan had gekozen voor tandheelkunde. Maar hij had haar er al snel van verzekerd dat hij echt gelukkig werd van de gedachte tandarts te zijn. Hij wilde zich specialiseren als angsttandarts, een droom die hij niet eens met zijn ouders had gedeeld. Was dat ook omdat hij bang was voor hun mening?
‘Psychologie zou ik ook niet aan beginnen, als ik jou was,’ ging Ethans vader verder. ‘Meer dan de helft van de psychologiestudenten wordt zelf depressief.’
Ach, psychologie stond toch op de derde plek, dus dat maakte niet uit.
‘En pedagogiek … sjonge … dat zou ook echt niet mijn keus zijn.’
‘Daar heeft u helemaal gelijk in,’ zei Ethan vrolijk. ‘Het is aan Norah om te kiezen wat voor vervolgopleiding ze gaat doen. Ze heeft helemaal gelijk: als ze maar gelukkig is. Geld om die rekeningen te betalen verdien ik wel.’ Hij gaf haar weer een knipoogje en Norah glimlachte. Het gespreksonderwerp werd gewijzigd, maar het zat haar toch helemaal niet lekker.

‘Noor! Je moet echt even stil zijn,’ merkte Eva op. Haar stem klonk een beetje binnensmonds. ‘Als je blijft bewegen krijg je kreukels in je masker.’
‘Dat kan me niet schelen,’ zei Norah. ‘Hebben jullie wel gehoord wat ik zei?’
‘Ja, maar wij willen geen kreukels in ons masker.’ Ook Marit klonk binnensmonds. ‘Over vijf minuten zal
ik je vertellen wat ik van je schoonvader vind.’
Norah liet zich weer achterover zakken en legde de komkommerschijfjes op haar ogen. Het was Lily’s idee geweest om bij het vriendinnenavondje ook een gezichtsmasker te nemen. Vervolgens was Eva met komkommers aan komen zetten. Ze probeerde zich te ontspannen, maar ze was nog steeds boos over het gesprek dat ze gisteren met Ethans vader had gevoerd.
‘Oké. Het is echt een stomme opmerking van Ethans vader,’ zei Lily. Norah wist niet zeker of de vijf minuten voorbij waren, maar aangezien Lily niet meer binnensmonds praatte, dacht ze van wel. ‘Hij heeft niks te zeggen over jouw studiekeuze. Ik wil naar de kunstacademie, dat is ook geen universitaire opleiding. So what? Niet iedere vwo-er hoeft naar de universiteit, dat heeft Bruinsma zelf tegen mij gezegd.’
‘Precies,’ vond Eva. ‘Dat geldt ook voor het conservatorium. Volg je hart, Noor, niet het geld.’
‘Dat zei ik ook. Maar volgens hem kan je daar je rekeningen niet mee betalen.’
‘Natuurlijk wel,’ vond Lily. ‘Eva is daarvan het perfecte voorbeeld.’
‘Dat is geluk,’ wierp Eva meteen tegen. ‘Zo zal het echt niet voor iedereen zijn.’
‘Maar je komt een heel eind als je je best doet,’ meende Lily.
‘Gebruik je woede om hem ongelijk te bewijzen.’ Marit, die zich eerst afzijdig had gehouden van de discussie, mengde zich nu ook in het gesprek. ‘Wordt binnenhuisarchitect, start je eigen bedrijf en help mee met het aflossen van Ethans studieschuld.’
Norah schoot in de lach. ‘Die heeft hij niet, maar ik begrijp het idee.’
‘Hoezo heeft Ethan geen studieschuld?’ vroeg Marit.
‘Z’n ouders betalen z’n opleiding,’ legde Norah uit. ‘Ze zijn nogal rijk, snap je?’
‘Ah, oké. Nou ja … er zal vast wel iets anders zijn waardoor je kunt laten zien dat je prima kunt overleven als binnenhuisarchitect.’
‘Dat denk ik wel. Maar hij gaf me wel een reden om psychologie definitief af te schrijven.’
‘O ja?’ wilde Lily weten.
‘Hij zei dat de helft van de psychologiestudenten depressief wordt. Mij niet gezien.’
Eva en Lily grinnikten, maar er gleed een schaduw over Marits gezicht. Norah keek haar geschrokken aan.
‘Misschien heeft hij daarin wel gelijk,’ zei Marit. ‘Mijn moeder … heeft ooit ook psychologie gestudeerd.’
‘O … eh … sorry.’
‘Geeft niet,’ zei Marit meteen. ‘Het gaat nu goed met haar, maar … tja … eh … ik moest eraan denken. Het zal heus wel meevallen hoor, ik denk niet dat het direct gerelateerd is aan de studie. Maar goed, als jij daardoor zeker weet dat het niks voor je is, is dat alleen maar mooi meegenomen.’
Norah glimlachte, blij dat Marit het zo positief opvatte.
‘Nu onze maskers allemaal gebarsten zijn, zullen we ze er maar af halen? Die van mij begint behoorlijk te
jeuken.’
Haar vriendinnen knikten en even later stonden ze om beurten bij de wasbak om met lauw water hun gezicht schoon te maken. Vervolgens smeerden ze vocht inbrengende crème op hun huid en gingen terug naar Lily’s kamer.
‘Tijd om onze nagels te lakken,’ zei Eva. ‘Ik heb speciale stickers met bloemetjes.’
‘Super! Ik pak de ijsblokjes.’ Lily wilde ervandoor gaan.
‘IJsblokjes?’ vroeg Norah verbaasd.
‘Yep. Als je je gelakte nagels daarin doet droogt het sneller. Dan heb je minder risico op vegen. Ik doe het al jaren, hoe denk je anders dat ik aan mooi gelakte nagels kom?’
‘Eh … ik dacht dat je daarvoor wel geduld had,’ zei Norah op plagende toon.
Lily keek haar even hoofdschuddend aan en liep toen de kamer uit. ‘Je weet toch dat ik de meest ongeduldige persoon op aarde ben?’

Breng jij ook weleens ongeduldig?

Liefs,

Mirjam

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.