Friends 4-ever // Hoofdstuk 48 // Marit

In het vorige hoofdstuk brachten de vier vriendinnen een bezoek aan Londen. Ze hadden het vooral erg gezellig met hun klasgenoten en waren het er allemaal over eens dat dit het hoogtepunt van het schooljaar was. Je hebt ook de observaties gezien van Norah, Lily en Eva met betrekking tot James en Marit. Hoe heeft Marit de afgelopen week ervaren? Je leest er vandaag meer over!

‘Heb je Amy nog geappt?’ informeerde Norah, toen de bus arriveerde bij het verzamelpunt.
Lily knikte. ‘Ik heb gezegd dat we inmiddels de weg naar huis zelf wel weten, dus dat zij en James gewoon thuis kunnen blijven.’
‘Maar zal James ons dan morgen nog wel wegbrengen?’ informeerde Eva.
‘Natuurlijk wel,’ antwoordde Lily meteen en wat zachter vervolgde ze: ‘Hij wil Marit heus wel uitzwaaien, denken jullie niet?’
Marit was blij dat het donker was, dan kon niemand zien dat ze een vuurrood hoofd had gekregen. De afgelopen dagen hadden haar vriendinnen regelmatig hints gegeven over James die haar leuk vond. Ze geloofde hen wel, James had heel duidelijk laten merken dat hij haar graag beter wilde leren kennen. En natuurlijk vond zij hem ook erg leuk, maar hij gaf haar ook een verward gevoel, iets waarvan ze niet wist wat ze ermee aan moest. Zou dat dan verliefdheid zijn? Tot nu toe had ze gedacht dat ze daar immuun voor was! Verliefd zijn was heel onhandig en zeker als je nog maar zestien was. En als je er ook nog bij optelde dat James Engels was en zij Nederlandse, dan kon daar niets anders uitkomen dan dat het een onmogelijke verliefdheid was. Als het dat was.
Ze legden de inmiddels bekende route af naar het huis van James en Amy.
‘Ik durf te wedden dat ik over een jaar nog precies de weg weet,’ zei Lily. ‘Ik ben hier echt helemaal aan gewend, ongelooflijk dat we morgen alweer naar huis gaan, hè?’
Marit zuchtte diep. Gek was dat, de gedachte aan thuis maakte haar verdrietig, ze wilde wel dat ze hier in Cambridge kon blijven. De afgelopen dagen waren zó leuk geweest met haar vriendinnen, klasgenoten en James. Het gewone leven was helemaal niet zo aantrekkelijk meer.
‘Ik heb er echt nog geen zin in,’ verzuchtte Eva. ‘Jullie wel?’
‘Ik heb er wel zin in en tegelijkertijd ook helemaal niet,’ antwoordde Norah. Dat herkende Marit wel, ze miste haar vader en Samuël wel en ergens vond ze het ook wel fijn dat het leven weer normaal zou worden. Maar afscheid nemen van Cambridge betekende ook afscheid nemen van James …
James en Amy zaten een filmpje te kijken op de bank, toen ze de woonkamer instapten. Norah had een sleutel gekregen, maar ze hadden hem nog niet eerder hoeven gebruiken omdat James iedere keer met hen meeliep en hen ophaalde.
James en Amy merkten hen eerst niet eens op.
‘Mam, u zit te huilen,’ merkte James op. ‘Het is een animatiefilm!’
Amy schudde driftig haar hoofd. ‘Ik huil niet. Er zit iets in mijn oog,’ verdedigde ze zichzelf. Marit grinnikte zachtjes, want ze had net gezien dat Amy een traan wegveegde.
‘Hé, jullie zijn terug. Dat is vroeger dan ik had gedacht!’ begroette Amy hen hartelijk. ‘Hebben jullie een fijne tijd gehad in Londen?’
Ze begonnen te vertellen over wat ze hadden meegemaakt in de hoofdstad.
‘Hoe vond jij het?’ vroeg James na een tijdje. Haar vriendinnen waren druk in gesprek met Amy en hij maakte van de gelegenheid gebruik om het gesprek met haar aan te gaan.
‘Heel leuk,’ antwoordde Marit. ‘Er was zoveel te zien, volgens mij moet ik er echt nog een keer naar toe gaan.’
James knikte. ‘Misschien kan ik je dan wel rondleiden in Londen. Wij hebben er een tijd gewoond, wist je dat?’
Ze schudde verrast haar hoofd en hij begon te vertellen over z’n vader wiens bedrijf in Londen zat gevestigd, maar twee jaar voor zijn overlijden had het bedrijf een vestiging geopend in Cambridge. James’ vader was manager geworden, tot de dag dat hij verongelukte. Ze was zo verdiept in het gesprek met James dat ze niet in de gaten had dat Amy en Norah al naar boven waren gegaan.
‘Hé, wij gaan ook vast, de laatste dingen inpakken,’ zei Lily. ‘Maar blijf gerust nog even zitten!’
Eerst wilde Marit meegaan met Eva en Lily, want ze vond het een beetje gek als zij hier met James bleef praten. Wat zouden haar vriendinnen wel niet denken? Maar aan de andere kant … haar vriendinnen wisten allang hoe ze over James dacht en vanavond was de laatste avond. Waarom zou ze niet met hem blijven praten?
‘Hoe lang heb je in totaal in Londen gewoond?’ vroeg ze aan James, toen haar vriendinnen waren vertrokken.
‘Elf jaar,’ vertelde James. ‘Ik ben er ook geboren. In hetzelfde ziekenhuis als prins George.’
‘Echt waar?’ vroeg Marit.
Hij knikte. ‘Niet dat ik me er iets van kan herinneren, maar toch.’
Ze lachten allebei. Erna werd het stil. Marit pijnigde haar hersens, op zoek naar iets dat ze kon zeggen, de stilte voelde vreemd aan, alsof er iets ging gebeuren …
James ging verzitten en legde zijn arm op de leuning, ze durfde nauwelijks adem te halen, bang dat ze door een beweging in aanraking zou komen met zijn arm.
‘Dus … morgen gaan jullie alweer naar huis,’ concludeerde hij. Zijn stem klonk een beetje vreemd, anders dan normaal.
‘Ja, helaas wel,’ verzuchtte Marit.
‘Helaas? Heb je dan geen zin om je vader en broertje weer te zien?’ James wist nog wat ze hem had verteld over haar familie. Heel gek, bij haar vriendinnen had het maanden geduurd voordat ze er iets over los had gelaten en James wist het na drie dagen al.
‘Op zich wel,’ zei ze. ‘Maar ik zou ook graag hier willen blijven.’ Vervolgens kon ze zichzelf wel voor het hoofd slaan, waarom zei ze dat nou tegen James? Straks dacht hij nog dat ze alleen om hem wilde blijven … Ze kreeg het warm bij die gedachte, want ze wist dat het waar was. Ze wilde geen afscheid nemen van James, bij de gedachte alleen al werd ze verdrietig. Hij voelde haar beter aan dan wie dan ook.
Hij lachte naar haar, het maakte hem nóg knapper.
‘Marit,’ zei hij zacht. Hij had haar naam al zo vaak gezegd, dat ze er niet meer van opkeek dat hij het perfect zei. Ze keek hem aan en kon haar blik niet meer losmaken van zijn groene ogen. Zijn gezicht kwam steeds dichterbij. Zou hij haar kussen? Wat moest ze dan doen? Ze voelde dat hij zijn arm om haar heen legde.
‘Ik wil ook niet dat je gaat,’ zei hij zacht. ‘Maar we komen er wel uit.’
Verward keek ze hem aan. Hij zei nog iets dat ze niet verstond, maar voor ze kon vragen of hij zijn woorden kon herhalen, had hij zijn lippen op de hare gedrukt. Haar hart ging tekeer als een razende, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg en zijn kus beantwoordde. Van dit moment had ze de hele week gedroomd en het voelde nóg beter aan dan ze had gedacht.
Het duurde een hele tijd voordat James haar losliet. ‘We komen hieruit, het komt goed,’ verzekerde hij haar.
Marit sloeg haar ogen neer, ze kon zich er niet echt een voorstelling van maken. Zij ging morgen terug naar Nederland. Hoe kon het dan ooit goed komen?
James trok haar naar zich toe en wreef over haar rug.
‘Beloofd,’ fluisterde hij en hij drukte een kus op haar voorhoofd. En hoe ingewikkeld het ook was, ze wist zeker dat hij het meende en dat het goed zou komen. Hoe dan ook.

Heeft deze relatie kans van slagen, denk je?

Liefs,

Mirjam

5 Reacties

  1. Ohh wat een lief hoofdstuk! Ik hoop echt dat het helemaal goed komt tussen James en Marit. Je laat je personages beleven wat jij eigenlijk altijd stiekem wilde ;). Ik kan echt niet wachten wat er nog meer met deze twee gaat gebeuren.

  2. Ik weet zeker dat een verre-afstandsrelatie kans van slagen heeft en ik geef James en Marit zéker kans van slagen, omdat ze in jouw verhalen perféct bij elkaar passen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.