Friends 4-ever // Hoofdstuk 49 // Norah

In het vorige hoofdstuk kwamen de meiden terug uit Londen en kletsten een tijd gezellig met Amy en James. Het was alweer de laatste avond in Cambridge. Marit wilde nog niet naar huis gaan en toen Amy, Eva, Lily en Norah naar boven waren vertrokken gaf James toe dat hij ook niet wilde dat Marit ging. Zegt dit je niks? Check dan even het vorige hoofdstuk! Vandaag kun je lezen over de laatste morgen in Cambridge …

Voor de eerste keer die week werd Norah niet gedesoriënteerd wakker. Ze wist meteen dat ze in Cambridge was. Maar ook meteen dat het de laatste ochtend was dat ze hier wakker werd. Ze kreunde zacht.
‘Wat is het probleem?’ vroeg Lily, die al klaarwakker was en zich al had aangekleed.
‘Eindelijk weet ik direct waar ik ben als ik wakker word en dan gaan we alweer naar huis,’ zuchtte Norah.
‘Herkenbaar!’ zei Eva. ‘Marit slaapt trouwens nog, zou ze tot middernacht met James hebben gekletst?’
Ze giechelden.
‘Nee hoor,’ klonk het toen verrassend wakker uit Marits bed. ‘Het was halftwaalf, dus dat is nog niet middernacht.
‘In Nederland wel,’ zei Lily wijs. ‘Wat hadden jullie allemaal te bespreken dan?’
Marit zweeg wijselijk. Ze stapte uit bed en wreef in haar ogen. Norah zag dat ze wallen onder haar ogen had.
‘Gaat het wel goed?’ informeerde ze.
‘Jawel hoor. Ik ga even douchen als jullie dat oké vinden, daar word ik wakkerder van.’
‘Prima,’ zeiden ze alle drie.
‘Is je koffer al wel ingepakt?’ vroeg Norah bezorgd. Als Marit daadwerkelijk zo lang met James had gepraat, was er niks van inpakken gekomen natuurlijk.
‘Ja hoor,’ antwoordde Marit. ‘Ik had een heel systeem, waardoor ik alleen maar eruit haalde wat ik nodig had.’
‘Slim,’ verzuchtte Lily. ‘Ik ben nu al drie keer de kamer rond geweest en zie niks meer wat van mij is, maar ik heb gewoon echt het gevoel dat ik iets vergeet.’
‘Ach … als je wat vergeet geef je gewoon je adres aan Amy en James, dan sturen ze het op,’ zei Eva achteloos. ‘Tenminste, ik denk wel dat ze dat zouden willen doen. Of je gaat van de zomer naar Cambridge op vakantie.’
Lily grinnikte. ‘Helaas, we gaan al naar Zwitserland, dus dat gaat ‘m niet worden.’
Uiteindelijk zaten ze iets later dan gewoonlijk aan de ontbijttafel van de familie McNallen, maar hun koffers waren wel ingepakt en stonden al keurig op een rij in de hal. Niemand zei veel, zelfs James niet, die normaal gesproken echt wel de gesprekken gaande hield aan de ontbijttafel. Norah voelde zich ook erg moe, ze vroeg zich af of ze wel in staat was om Engels te praten. Ze wist zeker dat ze er Nederlandse woorden doorheen zou gooien.
‘Ik moet gaan,’ zei Amy uiteindelijk. ‘Ik hoop dat jullie een goede terugreis hebben! Sturen jullie wel even een berichtje als jullie zijn aangekomen? Naar mij of James?’
Ze knikten.
‘Jullie waren ontzettend fijne en beleefde gasten,’ ging ze verder. ‘Ik vond het leuk om jullie in huis te hebben.’
‘Graag gedaan,’ zei Norah spontaan. Gelukkig, ze kon nog Engels praten. ‘We vonden het heel fijn om bij jullie in huis te zitten. Jullie zijn echt het beste gastgezin ooit!’
Dat ontlokte een glimlach bij zowel James als Amy.
‘We zijn blij dat jullie het zo naar jullie zin hebben gehad,’ zei Amy. ‘Hopelijk zien we jullie nog een keer terug!’ Leek het maar zo of keek Amy nu iets langer naar Marit? Zou zij ook in de gaten hebben dat er iets tussen die twee speelde? Norah dacht van wel, moeders kennen hun zoons toch het beste? Ze had deze week gemerkt dat de band tussen James en Amy bijzonder goed was, dus als James daadwerkelijk verliefd was op Marit, zou zijn moeder daar vast wel vanaf weten. Of hij had het verteld, of ze voelde het aan. Zo waren moeders nu eenmaal.
‘Dat hoop ik ook,’ zei James en hij keek zeker langer naar Marit dan de anderen.
Na het ontbijt poetsten ze hun tanden en tot hun verrassing waren ze tien minuten te vroeg.
‘Ik trek vast m’n schooluniform aan,’ zei James. ‘Ik loop zo mee naar jullie bus, oké?’
‘Natuurlijk!’ zeiden ze alle vier in koor.
‘Hij keek extra lang naar jou, Marit!’ zei Lily meteen, toen James naar boven was vertrokken. ‘Toen ze het hadden over ons nog een keer zien. Hebben jullie gisteravond al de mogelijkheden besproken?’ Aan haar toon hoorde Norah dat Lily het serieus bedoelde.
Marit sloeg haar ogen neer en haar wangen werden knalrood.
‘Eh … ja, eigenlijk wel,’ gaf ze toen toe.
‘Echt?’ flapte Norah eruit. ‘Ik wist het, ik wist het!’
Ook Eva en Lily reageerden enthousiast, maar Marit wist zich duidelijk geen houding te geven.
‘Heeft hij … heeft hij nog iets anders gezegd?’ waagde Norah te vragen.
‘Wat zou hij gezegd moeten hebben?’ vroeg Marit schijnbaar achteloos, maar de spanning was hoorbaar in haar stem.
‘Eh … I love you bijvoorbeeld,’ grinnikte Lily. ‘Of iets wat daarop lijkt.’
‘Zoiets,’ stamelde Marit uiteindelijk. Voor ze verder konden vragen kwam James de kamer weer in en hij wierp Marit een lieve blik toe.
‘We hebben nog even,’ zei hij en hij plofte naast Marit op de bank. Meteen sloeg hij zijn arm om haar heen en trok haar naar zich toe. Marits wangen werden zo mogelijk nog roder.
‘Ik ga jullie missen,’ zei James. ‘Maar Marit vooral.’
Eva en Lily grijnsden en ook Norah zelf kon een glimlach niet onderdrukken.
‘Dat snappen we. Maar we zullen goed op haar letten,’ zei Lily meteen. ‘Zijn jullie …?’
James knikte, hij begreep Lily’s onuitgesproken vraag.
‘Yes!’ riep Lily enthousiast. ‘O, jullie zijn zo schattig samen!’
Nu kleurden James en Marit allebei. ‘Bedankt,’ zei James verlegen. Het bleef even stil.
‘Zullen we jullie dan maar heel even alleen laten om afscheid te nemen?’ stelde Norah toen voor. ‘We wachten voor het huis.’
James grijnsde. ‘Dat zou geweldig zijn.’
‘Niet de tijd vergeten hè?’ grijnsde Eva nog. ‘Hoewel … ik denk niet dat de bus zonder ons zal vertrekken, dus doe rustig aan.’
James grinnikte en ook bij Marit kon er een lachje af. Ze wachtten voor het huis op hen.
‘Wat superleuk!’ Lily was ontzettend enthousiast. ‘Ik ben echt zo blij voor Marit. Te bedenken dat we hier grapjes over maakten en nu is dat echt gebeurd. Zo leuk!’
Norah grinnikte. ‘Niet jaloers?’ vroeg ze plagend.
Lily schudde resoluut haar hoofd. ‘Echt … als ik het iemand gun is het Marit! En James is zó lief voor haar.’
Norah kon niet anders dan het met haar eens zijn.
Toen James en Marit even later naar buiten kwamen, zag Norah meteen dat Marit gehuild had en zich nu sterk probeerde te houden. James hield haar stevig tegen zich aan en zo liepen ze naar de verzamelplaats. Pas toen ze er bijna waren liet hij haar los. Norah probeerde zich een voorstelling te maken van wat er in Marits hoofd omging, maar het was lastig. Ervoor haar zijn was nu het belangrijkste, niks vragen of zeggen, maar Marit laten praten als ze daar behoefte aan had. Hopelijk begrepen Eva en Lily dat ook. Voor de zekerheid zei ze het tegen haar vriendinnen. Die knikten begrijpend.
‘Natuurlijk, superlogisch!’ voegde Lily nog toe.
Bij de verzamelplaats kregen ze alle vier nog een knuffel van James.
‘Hé, wil je me een beetje op de hoogte houden van Marit?’ informeerde James zachtjes. Norah keek hem even bevreemd aan.
‘Ik bedoel … ze laat niet altijd merken hoe ze zich voelt en hoe vaak ik haar ook ga bellen of appen, dat is toch iets wat je beter merkt als je er bent. Zou jij dat voor mij kunnen doen? Dan probeer ik haar op die belangrijke momenten te bellen.’
Ze knikte begrijpend. ‘Natuurlijk doe ik dat!’

Ben jij weleens in Engeland geweest en zo ja, welke stad/steden heb je toen bezocht?

Liefs,

Mirjam

7 Reacties

  1. ah wat een schatje is James *insert hearteyes* Wat een fijn hoofdstuk weer. Ga de Engelandhoofdstukken wel missen!
    En ja, ik ben zeker in Engeland geweest! Ik heb in Worcester gewoond, ben in Bath geweest en in Londen en nog een paar steden waar ik nu even de naam van ben vergeten :).

    1. Ja, eigenlijk is-tie haast te lief. En ik vond de Engelandhoofdstukken ook heel leuk om te schrijven, maar er komen nog meer leuke avonturen aan!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.