Het hoofdstuk vorige week had twee vrij zware thema’s, ik beloof je dat het hoofdstuk van vandaag iets minder zwaar is. Vorige week kon je lezen over Eva, Joëlle en Stans ouders. In het hoofdstuk van vandaag staat Marit centraal. Hoe is het met haar?
‘Denk om je techniek!’ riep meneer Brouwer. Ondanks dat hij het bij iedere klasgenoot riep, liep Marit in haar hoofd nog even alles langs. Hoogspringen bleek haar gemakkelijk af te gaan, maar dat betekende natuurlijk niet dat ze helemaal geen flater kon slaan. Ze sprong over de lat heen, precies zoals Brouwer het had voorgedaan. Toen ze neerkwam sloeg haar voet dubbel, ze klemde haar kiezen op elkaar om een kreet van pijn te onderdrukken. Met moeite kon ze zichzelf overeind houden en ze strompelde de mat af. Niemand leek in de gaten te hebben dat er iets was gebeurd. Ze deed haar best om niet te hinken toen ze weer aansloot achterin de rij, maar ze vroeg zich af of ze nog wel een keertje kon springen. Misschien zou de pijn zo verdwijnen.
‘Gaat het?’ Lily, die voor haar stond, leek wel iets in de gaten te hebben.
‘Ik heb m’n voet verzwikt, gaat wel weer over,’ antwoordde ze zo luchtig mogelijk.
Lily keek haar hoofdschuddend aan. ‘Ik zie aan je gezicht dat je veel pijn hebt,’ zei ze. ‘Ga even zitten en laat Brouwer ernaar kijken.’
Onwillig liet Marit zich door Lily en Norah meevoeren naar een bank. Tijdens het lopen voelde ze de pijn in haar voet toenemen. Het was een constante stekende pijn. Als ze haar voet niet bewoog voelde ze er niets van.
‘Wat is er aan de hand?’ Brouwer kwam met zijn handen in zijn zij.
‘Ik verzwikte net m’n voet.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Niks ergs, maar die meiden denken meteen dat ik m’n voet gebroken heb.’
Brouwer glimlachte. ‘Dat zal wel iets meevallen, maar je kwam wel raar terecht.’
Marit fronste haar voorhoofd. ‘Hoe zag u dat?’
‘Als ik dat niet zo opmerken, zou ik geen goede leraar zijn,’ was zijn antwoord. ‘Laat me eens kijken.’ Hij wachtte geen moment en maakte de veter van haar gymschoen los. Haar voet werd van alle kanten bekeken.
‘Doet dit zeer?’ Brouwer bewoog haar voet heen en weer.
‘Een beetje,’ antwoordde ze. De pijn begon weg te trekken en ze voelde er bijna niets meer van. ‘Het gaat eigenlijk wel weer.’
‘Blijf de rest van de les maar rustig zitten,’ zei Brouwer, hij leek er niet helemaal gerust op. ‘Springen komt volgende week wel weer.’
Marit wilde eerst protesteren, maar na een pijnscheut uit haar voet hield ze toch haar mond maar dicht. Zo heel lang zou de les niet meer duren, dus ze kon best even rustig zitten en afwachten. Gelukkig trok de pijn steeds meer weg. Toen ze na de les haar gymschoenen verruilde voor haar schoenen kreeg ze haar rechtervoet met moeite in de schoen. Daar bovenop maakte ze ook nog een rare beweging met haar voet waardoor de pijn in alle hevigheid terugkeerde. Maar dat zou vast vanzelf wel wegtrekken.
‘Meisje, gaat het?’ Haar moeder begroette haar bezorgd toen ze uit school thuiskwam. Op de fiets naar huis begon haar voet te kloppen en iedere stap die ze zette deed meer pijn. Het was gek om zo begroet te worden door haar moeder, ze was nog niet helemaal gewend aan haar aanwezigheid.
‘Ik heb m’n voet verzwikt bij gym,’ antwoordde ze. ‘Het ging eerst wel, maar begint nu toch wel pijn te doen.’
‘Heeft je gymdocent er wel naar gekeken?’
Marit knikte. ‘Ik mocht niet meer verder met hoogspringen, maar volgens hem was er verder niets aan de hand.’
Ze plofte neer op de keukenstoel en trok haar schoenen uit. Bij haar rechtervoet kreeg ze hem nauwelijks van haar voet. Er dansten zwarte vlekjes voor haar ogen, het was maar goed dat ze zat anders was ze nog omgevallen ook.
‘Oei, dat is een flinke verstuiking,’ zei mama geschrokken. ‘Laat me eens kijken.’
Ook haar moeder bewoog de voet aan alle kanten, wat meer dan eens een kreet van pijn opleverde.
‘Auw mam.’ Tranen waren in haar ogen gesprongen. ‘Dit gaat echt niet meer.’
De blik in haar moeders ogen verzachtte. ‘Mam … zo heb je me al heel lang niet meer genoemd.’
Verwonderd keek Marit haar moeder aan. Was dat echt zo? Nu ze erover nadacht … in gedachten had ze steeds mama of ma gezegd tegen haar moeder. Mam was een koosnaampje van vroeger
Ze glimlachte even. ‘Da’s waar, mam. Maar eh … het doet echt pijn.’
‘Dat snap ik,’ zei haar moeder. ‘Voor zover ik kan beoordelen is het niet gebroken, maar wel flink gekneusd. Ik zal een zwachtel eromheen doen en de komende dagen ga je ‘m niet belasten.’ Als de zwelling niet minder wordt gaan we alsnog naar het ziekenhuis, goed?’
Marit knikte. Haar moeder liep de keuken uit en kwam even later terug met de verbandtrommel. Ze legde een verband aan.
‘En nu op de bank met je voet omhoog,’ gebood ze haar streng.
‘Maar hoe moet dat dan met mijn huiswerk?’
‘Daar weet ik wel wat op,’ zei haar moeder. Ze liep weer weg en kwam even later terug met een bedtafeltje. ‘Deze zat een heel aantal jaar geleden in mijn kerstpakket, komt het nu toch van pas.’
‘Zal ik een bakje fruit voor je maken?’
Zoveel zorgzaamheid was Marit niet gewend en ze barstte bijna weer in tranen uit. Ze kon zich nog net goed houden.
‘Dank u wel, mam’, zei ze zacht.
Haar moeder glimlachte en Marit zag dat er ook in haar ogen tranen blonken.
‘Ik weet dat ik het verleden niet goed kan maken, maar ik wil er nu heel graag voor je zijn, meisje.’
Marit wist niets te zeggen, maar hoopte dat haar moeder haar zonder woorden begreep.
Heb jij je ook weleens bezeerd bij gym?
Liefs,
Mirjam
Ahh, vervelend voor Marit zeg! Ik ben een x ongelukkig terechtgekomen bij apenkooien tijdens het proefrondje, dus bijna de hele les kon ik niet meedoen….. Echt heel lief van Marits moeder! Het komt allemaal weer goed zo te zien!
Jaa… dat komt zeker goed, het heeft een tijd geduurd, maar dit onderdeel van Marits verhaallijn is eindelijk afgerond 😉