Friends 4-ever // Hoofdstuk 99 // Eva

In het hoofdstuk vorige week kon je lezen over Lily die een waterverfgevecht met Aron had, maar je kon ook lezen over Eva die wat stilletjes was. Wellicht herinner je het vorige hoofdstuk over Eva nog wel, dat was niet zo’n vrolijk hoofdstuk. Of dat vandaag anders is…?

‘Aarde aan Eva!’ Norah zwaaide met haar hand voor Eva’s gezicht. ‘Waar zit jij met je gedachten?’
Eva slikte een paar keer voor ze antwoord gaf. ‘Gewoon. Lange dag.’
‘De dag is net begonnen, vond je geschiedenis echt zo erg?’ Norah klonk echt heel verbaasd. Ze wachtte niet op een reactie van Eva, maar ging verder: ‘Serieus Eef, de laatste tijd ben je nog stiller dan Marit. Wat is er aan de hand?’
Een heleboel. Maar ze had beloofd niets tegen haar vriendinnen erover te zeggen. Vanmiddag ging ze uit school met Stan mee naar huis en ze zag er nu al tegenop. De laatste keer dat ze bij hem was geweest woonde zijn vader nog thuis, maar had ze veel spanning gevoeld. Nu woonde zijn vader al een paar weken in een vakantiehuisje. Stan vertelde dat zijn ouders wel therapie kregen, maar hij deelde vrij weinig hierover met Eva. Hij vertelde haar sowieso bijna niets meer en dat was ook een reden dat ze ertegenop zag om met hem mee te gaan. Wat moesten ze de hele middag gaan doen? Huiswerk? Muziek maken? Of zou hij nu wel besloten hebben te praten? Ze knipperde een paar keer met haar ogen en zag dat Lily, Norah en Marit haar vragend aankeken.
‘Het gaat echt niet goed hè?’
‘Het valt wel mee,’ probeerde Eva, maar ze zag aan de drie paar opgetrokken wenkbrauwen dat haar vriendinnen haar niet geloofden.
‘Oké. Het valt niet mee,’ gaf ze toe. ‘Maar ik kan jullie er niks over vertellen, dus …’ Ze maakte een vaag gebaar met haar hand.
‘Je hebt toch geen ruzie met Stan hè?’ vroeg Lily geschrokken.
‘Nee hoor,’ antwoordde Eva zo luchtig mogelijk. ‘Echt … maak je nou niet zoveel zorgen om mij, het komt wel weer goed.’ Wist ze dat maar zeker. ‘Zeg, Marit, heb je nu al aangegeven dat je in de schoolkrantredactie wilt?’
Gelukkig haar afleidingsmanoeuvre werkte.
‘Ik heb gisteravond een mailtje gestuurd,’ vertelde Marit. ‘Vanmorgen had ik al een reactie van Pronk, zij is eindredacteur ofzo. Ze wil graag dat ik voor de volgende editie een column ga schrijven over Koningsdag.’
‘Leuk!’ zei Eva met al het enthousiasme dat ze kon opbrengen. ‘Weet je al iets om over te schrijven?’
Marit knikte. ‘Ja, James komt naar Nederland, dus ik ga proberen om het vanuit zijn perspectief te bekijken, dus hoe een buitenlander Koningsdag beleeft.’
‘Tof!’ vond Norah.

Zwijgend fietste Eva naast Stan naar huis, wanhopig op zoek naar iets om een gesprek te voeren. Stan zelf deed geen enkele moeite om iets te zeggen en Eva haatte de gespannen sfeer die tussen hen hing.
‘Ha Stan en Eva!’ Ze werden hartelijk begroet door Stans moeder, heel anders dan Eva had gedacht. Door Stans gedrag de afgelopen tijd had ze gedacht dat bij hem thuis constant een gespannen sfeer zou hangen.
‘Hoe is het met jou Eva? Ik heb je al een tijdje niet meer gezien!’
‘Goed hoor,’ antwoordde Eva, haast automatisch. ‘Druk met school hè?’
‘Ik begrijp het. Klopt het nou dat jij in mei naar Parijs gaat?’
‘Ja, dat klopt. En Stan naar Berlijn.’ Ze trok plagend een pruillip. Stan glimlachte kort, wat al meer reactie was dan ze onderweg naar huis had ervaren.
‘Ach, je moet het maar zo zien: dan hebben jullie elkaar veel te vertellen als je weer terug bent.’
‘Dat klopt helemaal,’ zei Eva.
‘Hé, zullen we dat nieuwe nummer van Robin nog even oefenen?’ stelde Stan toen voor, zodat zijn moeder niet nog meer vragen kon stellen.
‘Is goed.’
Samen liepen ze naar de woonkamer waar een piano stond en Stans viool.
‘Hé … het lijkt nu wel aardig goed te gaan met je moeder,’ zei Eva op zachte toon, toen ze zich ervan had verzekerd dat Stans moeder hen niet volgde en niet meer kon horen.
‘Ja.’ Stan klonk niet bijster enthousiast.
‘Hoe … hoe gaat het met ze?’
‘Weet ik niet,’ antwoordde hij kortaf. ‘Kom, laten we maar gaan spelen.’
Eva zocht oogcontact met haar vriend, maar hij vermeed haar blik. Uiteindelijk gaf ze het maar op en ging op de pianokruk zitten. Ze liet haar vingers over de toetsen glijden en niet veel later hoorde ze Stan invallen. Het spelen ging slecht, er miste gewoon iets.
‘Het wordt niks,’ verzuchtte ze na een paar keer.
‘Vast wel, als we maar vaak genoeg oefenen,’ meende Stan.
‘Nee.’ Dat kwam er harder uit dan ze bedoelde. Ze draaide haar hoofd naar Stan toe. ‘Ik ben er klaar mee, Stan. Je praat amper tegen me en jij hoort net zo goed als ik dat dit helemaal nergens op slaat. Ik wil …’ Haar stem stokte.
‘Wat wil je?’ Stans uitdrukking verzachtte.
‘Dat je normaal tegen me doet,’ vervolgde ze zachter. ‘We konden altijd zo goed praten over van alles, maar nu zeg je helemaal niks. Dat mis ik. En natuurlijk … ik begrijp dat je het lastig vindt, maar hoe moeilijk is het nou om het met mij te delen? Ik ben je vriendin!’
Stan zweeg een hele tijd.
‘En voor het geval je denkt dat het mij niks kan schelen … het raakt mij ook. En ik kan er met niemand over praten, want jij wilt niet dat ik het tegen mijn vriendinnen vertel. Dat snap ik. Maar ik wil het wel bij iemand kwijt.’
Nog steeds zei Stan niets, hij stond daar maar, met zijn viool in zijn hand en een uitdrukkingsloos gezicht.
Gefrustreerd stond Eva op. ‘Maar als je niks zegt ga ik liever naar huis en zoek je het zelf maar uit.’
Nog steeds reageerde hij niet. Aarzelend zette ze een paar stappen richting de deur, wachtend op het moment dat Stan haar tegen zou houden. Dat moment kwam niet, dus zette ze door.‘
Tot maandag,’ zei ze uiteindelijk. Ze liep de gang in en zocht, verblind door tranen, op de tast naar haar jas. Nog altijd hoopte ze dat Stan haar achterna zou komen, maar iedere seconde die verstreek maakte duidelijk dat het niet zou gebeuren. Wat nu? Was het voorbij? Nee toch, zo kon het niet gaan, zo mocht het niet gaan.

Wat zou jij graag tegen Eva willen zeggen?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•