Pfoeh, wat een onderwerp voor het bericht van vandaag. Maar ik wil het er toch eens met je over hebben, ook omdat het indirect met mijn schrijfwerk te maken heeft. Omdat de vraag me tegenwoordig wat vaker gesteld wordt dan een paar jaar geleden, leek het me goed er een stukje aan te wijden. En natuurlijk ook gewoon omdat ik daar zin in had!
Hoe stel je de vraag?
De vraag in de titel van dit blogbericht kun je op verschillende manieren stellen. Belangstellend, nieuwsgierig of veroordelend. Helaas heb ik een aantal ervaringen waarop een duidelijk oordeel doorklonk in de vraag, waardoor ik me erg ongemakkelijk voelde om de vraag te beantwoorden. Met een oordeel bedoel ik dat men duidelijk laat merken dat het gek is als je op je vul-een-leeftijd-boven-de-twintig-in nog thuis bij je ouders woont. Vaak vullen personen dan jouw verhaal in, met uitspraken als deze: ‘Waarom ga je niet op kamers? Je krijgt een uitwonende beurs!’ Of: ‘Je verdient nu toch geld, het wordt tijd dat je zelfstandig wordt!’
Door zulke opmerkingen te maken wordt voorbijgegaan aan het feit dat iedereen uniek is en zaken op zijn of haar eigen tempo doet. Bovendien kan je nooit een volledige inschatting van de situatie maken en kan zo’n suggestie ronduit kwetsend zijn.
Thuissituatie
Mijn familie en thuissituatie is er een uit duizenden. We hebben altijd een hechte band gehad, en nu mijn broers getrouwd zijn en hun eigen gezin hebben gelukkig nog steeds. Ook heb ik een heel goede band met mijn ouders en heb ik (tot voor kort) nooit echt de behoefte gehad om op mezelf te gaan wonen. Sinds juni 2013 woon ik alleen met mijn ouders in het huis waar mijn broers en ik zijn opgegroeid.
Tijdens het eerste of tweede jaar van mijn studie vroeg mijn begeleider wanneer ik nou eens op mezelf ging wonen, dat zou goed zijn voor mijn zelfstandigheid, meende hij. Ik had kort daarvoor uitgelegd waarom ik nog bij mijn ouders woonde, dat had (en heeft) voor een deel te maken met mantelzorg (pfoeh, klinkt heel zwaar, maar dat valt ook wel weer mee), dus ik vond het op dat moment best wel hard aankomen. In die tijd woonden mijn broers allebei wat verder weg en vond ik het belangrijk dat ik er voor mijn ouders was. Bovendien was mijn energieniveau grillig, ik had meer dan genoeg aan mijn studie en stage. Ik had toen nog geen idee dat ik coeliakie had, dus ik was vaak moe en ziek. Dan is het best fijn als je niet de zorg hebt voor een eigen huishouden!
Mijn droom
Het was ook heel lang mijn droom om ‘vanuit huis te trouwen’, klinkt lekker ouderwets, I know. Maar goed, ik ben opgegroeid in een omgeving waar mensen op jonge leeftijd trouwen en dat was ook een beetje de gewoonte. Ik merk nu de afgelopen twee jaar dat die droom minder is geworden. Trouwen lijkt me nog steeds geweldig (mits ik de juiste man tegenkom), maar het is voor mij van ondergeschikt belang of ik dan nog thuis bij m’n ouders woon of in een eigen huisje of appartement. Het verlangen naar een eigen plekje is langzaam gegroeid en wordt steeds sterker. Dat is dus wat ik bedoel met mensen die dingen op hun eigen tempo doen. Twee jaar geleden had ik dat verlangen naar een eigen plekje nog helemaal niet, maar dat komt vanzelf!
Toekomst
Realistisch gezien duurt het nog wel een tijdje voordat ik op mezelf kan gaan wonen. Zowel huren als kopen kost ontzettend veel geld. Als ik meer zou gaan werken, zou het misschien mogelijk zijn. Maar als ik dat ga doen, vraag ik te veel van mijn lichaam en dat wil ik hoe dan ook voorkomen. Op dit moment ben ik aan het sparen voor mijn eigen plekje, ik onderzoek wat mijn mogelijkheden zijn en m’n streven is om voor mijn dertigste verjaardag (26-02-2023) op mezelf te wonen.
Hoe oud was jij toen je op jezelf ging wonen? Of, als je dat nog niet doet, op welke leeftijd wil je graag een eigen plekje hebben?
Liefs,
Mirjam
Een korte reactie hierop is onmogelijk. Volgens mij doe jij het super. Zo onzelfstandig kom je niet over. En als je nu veel meer tijd voor schrijven hebt, is toch ok. En je hebt min of meer de hele zolder voor jou. Waar zeuren die mensen toch over? Is het misschien jalousie? Dus doe alles als het voor jou past. Een vriendin van mij woonde ook nog half-half thuis, met 30, en nu hebben haar ouders iets kleiners gezocht en hebben haar het huis vererft. (dat is hier mogelijk, voor je overleden bent). Een prima oplossing.
Ik ben met 20 uit huis gegaan. Maar het eigenlijk met 16 al weg gewild. Ik was een zelfstandig persoon en had een hele slechte relatie met mijn moeder. Dus weg was de oplossing. Helaas durfde/kon ik die stap met 16 niet zetten, alhoewel het achteraf mogelijk geweest was. Maar ja. Dus ben ik weg gegaan, zo snel ik een woning kreeg toen ik studeerde. En dat gaf al genoeg ruzie! Dus toen wist ik dat ik met 16 had weg moeten gaan. Dan had ik een hoop keuzes anders gemaakt.
Overigens wees blij dat ze je nu deze vraag stellen, daarna komt: “wanneer ga je trouwen”, “wanneer komen er kinderen”, etc. Succes!
Bedankt voor je fijne reactie 🙂 Ik zie nu inderdaad al op tegen al die andere vragen… echt waar bemoeien mensen zich toch mee?! Wel heftig om jouw verhaal te horen! Blij dat je gelukkig wel op je 20e uit huis kon, maar wel jammer dat het niet eerder mogelijk was!
Zo jammer dat mensen vragen stellen die vallen binnen het kader waar-bemoeien-ze-zich-mee. Net als de vragen die Johanna als voorbeeld geeft. Die stel je niet vind ik ook. Ik moet zeggen dat ik er nooit over nadenk waarom je nog thuis woont, en het eigenlijk vaak weer vergeet, totdat het, zoals nu ter sprake komt.
Alles op z’n tijd, wanneer jij er klaar voor bent!
Bedankt voor je leuke reactie 🙂 Kan het niet anders dan eens met je zijn 😉
Ik ben er van overtuigd dat iedereen zulke keuzes zelf moet kunnen maken. Wanneer jij er aan toe bent en je het financieel ook trekt dat vind ik het belangrijkst. Er zijn zoveel factoren die gewoon moeten kloppen als je zo’n keuze maakt. Ik wilde ook altijd vanuit huis trouwen maar ik merk steeds meer dat ik er toch wel een beetje aan toe ben om op mezelf te gaan (vooral nu ik al een jaar niet thuis heb gewoond) maar trek dat financieel gewoon nog niet. Dus we gaan zien wanneer het gaat gebeuren!
Snap heel goed dat je nu wat meer toe bent aan op jezelf wonen. Heel logisch ook na een jaar niet thuiswonen. Maar we zien wel wanneer het komt, alles op z’n tijd 😉