Yep, het is zo ver. Morgen vier ik mijn dertigste verjaardag en zijn The Roaring Twenties definitief voorbij, voor mij dan. Speciaal voor deze gelegenheid leek het me leuk om terug te blikken op de afgelopen tien jaar van mijn leven. Wat is er veel veranderd sinds die tijd, het is werkelijk waar niet te geloven. Kijk je mee?
Twintig (2013-2014)
Hiervoor moest ik flink in mijn geheugen graven, maar toen ik nog geen twee weken twintig was, werd ik voor de eerste keer tante van een heel lief nichtje. Inmiddels wordt deze dame bijna tien en kijkt ze uit naar de dag waarop ze de boeken van tante Mirjam mag lezen. Verder gebeurde er ook nog van alles in dit jaar, zo maakte ik met een groep (redelijk onbekenden) een onvergetelijke reis naar Schotland en ging ik ook nog met vier vriendinnen op vakantie.
Destijds deed ik de lerarenopleiding, ik zat in het tweede jaar van de deeltijdopleiding, maar begin december 2013 ben ik flink vastgelopen…
Eenentwintig (2014-2015)
Begin 2014 wist ik het zeker, ik zou de overstap maken naar het duale traject van de lerarenopleiding. Dit had nogal wat voeten in aarde, maar uiteindelijk is het gelukt en mocht ik in augustus 2014 beginnen op het Driestar College in Gouda. Hier hadden ze ervaring met vastgelopen studenten en ik kijk dan ook terug op een heel fijne studietijd daar. Maar goed, voordat ik op de zaken vooruitloop, mijn eenentwintigste verjaardag vierde ik op de piste in Oostenrijk, we waren daar met de hele familie op wintersport.
En in augustus 2014 gebeurde er nog iets heel spannends: ik stuurde het manuscript van De opdracht naar De Banier. Begin september kreeg ik al een reactie: ze wilden het graag uitgeven.
Tweeëntwintig (2015-2016)
Het hoogtepunt van dit jaar was natuurlijk dat mijn eerste boek verscheen. Check die foto dan van dat blije ei. Daarnaast was 2015 het jaar waarin ik voor de tweede keer als au pair in Engeland werkte (het eerste jaar was in 2012, toen was ik 19 jaar oud). Voor zo ver ik weet gebeurde er verder weinig bijzonders in dat jaar, hoewel ik uiteraard voortgang maakte wat betreft mijn studie en een nieuw schrijfproject oppakte (een die nog steeds niet is afgemaakt).
Drieëntwintig (2016-2017)
Dit was het jaar waarin ik mijn assessment voor school haalde. Aan het einde van je tweede jaar (hoewel bij mij die studiejaren wat door elkaar liepen omdat ik vakinhoudelijk voorliep) moest je een les geven en daarin werd beoordeeld of je verder mocht met de opleiding en zelfstandig mocht lesgeven. Vanaf augustus 2016 had ik vier eigen klassen waar ik Engels aan gaf. Ook werkte ik aan een nieuw boek, wat later Lijmen werd.
In februari 2017, kort voor m’n verjaardag, kreeg ik een diagnose die mijn leven echt op z’n kop heeft gezet. Als je me al wat langer volgt weet je natuurlijk precies waar ik het over heb: coeliakie. Meer over deze auto-immuunziekte kan je lezen in No fear (al schreef ik dit boek pas veel later).
Vierentwintig (2017-2018)
In maart 2017 verscheen mijn tweede boek Lijmen en sindsdien is er elk jaar wel minstens één boek van mij uitgekomen. ’s Zomers werkte ik weer als au pair in Engeland (net als in 2016) en in het najaar ging ik met een vriendin naar Mallorca. Hier herontdekte ik mijn liefde voor schrijven en vanaf dat moment besloot ik er vol voor te gaan. Dat resulteerde (onder andere) in m’n blog waar je nu al ruim vijf jaar van alles kunt lezen over mijn avonturen als schrijver. Op 12 december 2017 (belangrijke datum!) studeerde ik af en mocht ik me officieel bevoegd docent noemen. In februari 2018 kreeg ik hiervoor m’n diploma uitgereikt.
Vijfentwintig (2018-2019)
Op mijn vijfentwintigste verjaardag was ik op wintersportvakantie, dat herinner ik me nog heel erg goed. Een paar weken later kreeg ik te horen dat ik geen vaste aanstelling zou krijgen op het Driestar College in Gouda en dat betekende ook een einde van mijn carrière in het onderwijs. Uiteraard moet je nooit nooit zeggen, maar ik verwacht niet dat ik een comeback zal maken. Mijn derde boek, Chaos verscheen in dezelfde week en toen wist ik het zeker: ik ga na de laatste schooldag me minimaal een jaar focussen op mijn schrijfwerk. Na de laatste schooldag in juli werkte ik weer als au pair in Engeland, waar ik veel ideeën voor verhalen opdeed en in oktober verscheen mijn vierde boek Vrije val, kort na een heerlijke vakantie op Madeira. In december 2018 was ik echter wel weer voor de klas te vinden, voor gastlessen over schrijven op het VLC in Amersfoort. In februari 2019 solliciteerde ik toch weer voor een baan, deze keer niet in het onderwijs, maar bij het Landelijk Contact Jeugdwerk.
Zesentwintig (2019-2020)
Een paar weken naar mijn verjaardag kwam het verlossende telefoontje: ik was aangenomen als communicatiemedewerker bij het LCJ. Mijn schrijfwerk ging weer op een wat lager pitje en ik had een supertoffe baan. ’s Zomers werkte ik wel weer als au pair, voor de allerlaatste keer. Hoewel … echt werken kon je het niet noemen, ik moest er vooral voor zorgen dat de jongens niet de hele dag in pyjama zaten en fatsoenlijk ontbeten.
In september 2019 verscheen er weer een boek van mij, een heel speciale: Time-out. In november ben ik nog naar Engeland geweest (mijn laatste bezoek tot nu toe) om het exemplaar te overhandigen aan de mensen aan wie het boek is opgedragen. In februari, een paar weken voor mijn verjaardag, ben ik nog op wintersport geweest.
Zevenentwintig (2020-2021)
Tja, dit was niet zo’n geweldig jaar. Corona gooide roet in het eten van een heleboel leuke plannen, zo zouden we met de hele familie op vakantie gaan naar Denemarken, maar dat ging niet door. Verder gebeurde er weinig bijzonders, behalve dan dat het eerste deel in de Samen! serie verscheen. Pfoe, wat vond ik dat spannend! Ik was al twee jaar geleden aan dat project begonnen en wist gewoon niet wat jullie ervan zouden vinden.
Achtentwintig (2021-2022)
Mijn achtentwintigste verjaardag herinner ik me nog heel erg goed. Mijn oudste nichtje en neefje logeerden bij ons en waren ontzettend enthousiast dat ik jarig was. Ik voelde me eigenlijk alleen maar moe. De eerste maanden na m’n corona-infectie ging het eigenlijk prima, maar na drie maanden kreeg ik een enorme terugval. In juli 2021 was ik eindelijk terug op mijn oude niveau.
In september 2021 gebeurde er iets heel leuks: toen ontmoette ik Jaap en niet veel later waren we een stel. Ik schrijf dan regelmatig over jonge tieners die verliefd zijn, stiekem denk ik dat het goed is om niet al te jong een relatie aan te gaan, dus doe er je voordeel mee 😉
Ook in 2021 verschenen er twee boeken van mij. Het tweede deel in de Samen! serie en No fear, mijn meest persoonlijke verhaal tot nu toe. Begin 2022 ging ik met Anna Laura naar Slowakije, we verkenden haar huidige woonplaats Bratislava en toen ik daar was kreeg ik een telefoontje van Kees, of ik bij De Wedloop wilde komen werken. Daar hoefde ik natuurlijk niet zo lang over na te denken. Ik wist inmiddels al dat mijn contract bij het LCJ zou aflopen en het leek me een fantastische baan naast mijn (bijna) fulltime schrijfwerkzaamheden.
Negenentwintig (2022-2023)
Als je het mij vraagt, ben ik blijven steken bij de vierentwintig. Ergens kan ik het me niet voorstellen dat ik negenentwintig ben en morgen gewoon de dertig aantik. De jaren zijn ontzettend snel voorbij gevlogen en dat geldt zeker voor het afgelopen jaar. Voor m’n gevoel gaat de tijd ook steeds sneller. M’n afgelopen levensjaar was er eentje met pieken en dalen. Op schrijfgebied gebeurden er heel veel positieve dingen. Na drie jaar verliet ik het LCJ (wat inmiddels het IKC heet) en begon aan mijn schrijfcarrière. No fear werd genomineerd voor de Young Adult Prize 2022 en ook verscheen mijn negende boek. Ik bracht in 2022 nog een bezoek aan Slowakije en ging ook op vakantie in het prachtige Kroatië. Op persoonlijk gebied gebeurden er een aantal verdrietige dingen, zo overleed in november vorig jaar een lieve vriendin van mij.
Terugblik
Als ik zo terugkijk ben ik echt verbijsterd hoeveel er kan veranderen in tien jaar tijd. Op zich is dat niet heel vreemd, tien jaar is ook behoorlijk lang. Tien jaar terug dacht ik écht dat ik gemaakt was voor een carrière in het onderwijs en verwachtte ik niet dat mijn manuscripten ooit in (vrijwel) iedere christelijke boekhandel in Nederland te verkrijgen waren. In de afgelopen tien jaar heb ik veel prachtige landen bezocht, veel lieve mensen (beter) leren kennen en heb ik maar liefst negen boeken gepubliceerd. Natuurlijk weten we niet wat het leven zal brengen, maar voor nu kijk ik uit naar de komende tien jaar. Laten we hopen dat er in ieder geval nog een heleboel boeken van mijn hand aan de boekenkast toegevoegd gaan worden.
Weet jij nog wat er tien jaar geleden in jouw leven gebeurde?
Liefs,
Mirjam
Alvast hartelijk gefeliciteerd! Een mooi overzicht, waar ook duidelijk een groei in te herkennen is. Wat ik 10 jaar geleden deed? Deels studeren voor mijn BSc Economie, verder mijn massagepraktijk (die ik nu ook nog heb) en vermoedelijk tenniste ik toen nog actief.
Dankjewel voor je felicitatie. Mooi om te lezen dat je groei in dit overzicht ziet. Ikzelf zie dat uiteraard ook, maar als anderen het zeggen heeft dat soms toch meer waarde. Tennis je nu helemaal niet meer? Volgens mij heb je het weleens gezegd, maar ik kan het me even niet meer herinneren. En tof om te lezen dat je 10 jaar geleden ook nog aan het studeren was!
Nee, ik tennis niet meer, omdat ik last van mijn schouder kreeg, en omdat masseren voor mij belangrijker was, ben ik gestopt. Ook werd het steeds moeilijker anderen te vinden om mee te spelen. Maar het spelen van toernooien en voor al het tactische spel mis ik wel, dus misschien ga ik toch weer wat doen, deze zomer. Verleren doe je het niet (hoop ik). En ja, toen studeerde ik (afgestudeerd 2019), en misschien ga ik toch nog een Master doen in de herfst. Enige probleem, het is in het engels, maar is aan dezelfde uni (deeltijd).
Ja, dat kan ik me voorstellen! Maar misschien inderdaad wel leuk (als het kan) om het laagdrempelig op te pakken deze zomer. Wat je ook besluit te doen: veel succes!