Vorige week schreef ik een blog over schrijven over de wereld die je kent. In het slot gaf ik aan dat ik niet altijd schrijf over de voor mij bekende wereld, ik schrijf ook wel over dingen die ik niet zelf heb meegemaakt. Waarom doe ik dat en hoe ervaar ik dat? Je leest het in deze blog!
Samen! serie
Een voorbeeld als ondersteuning van deze blog: In deze serie gaat het over een samengesteld gezin. Moeder Naomi krijgt een relatie met vader Julian. Naomi heeft vier kinderen en Julian 3. Je leest vanuit het perspectief van Fleur (dochter Naomi) en Fenna (dochter Julian) en het gaat, onder andere, over het verlies van een ouder. Nu leven allebei mijn ouders nog, dus waarom schrijf ik hierover? Ik ken deze wereld toch niet?
Uitdaging
Toen ik het idee voor deze serie kreeg was ik eerst vooral enthousiast. Tijdens het schrijven merkte ik wel dat dit echt een uitdaging was. Ik wilde het verdriet van de kinderen een plek geven én een gezellige serie schrijven. Nu achteraf hoor ik van veel mensen dat ze vinden dat het goed gelukt is. Ik krijg mailtjes van meiden die iets soortgelijks hebben meegemaakt en zich erin herkennen. Maar ook degenen die het niet kennen ervaren het als positief. Het is misschien gek om te zeggen dat ik toe was aan een uitdaging rondom het schrijven, maar dat was zeker het geval.
Psychologie
Al sinds ik me kan heugen ben ik geïnteresseerd in de psychologie van de mens. Hoe zitten we in elkaar, hoe reageren we op gebeurtenissen? En dat komt zeker van pas in het schrijfleven. Als ik schrijf over personages die niet op mij lijken en gebeurtenissen die ik zelf niet heb meegemaakt, maar waar ik over gehoord heb. Het voelt ook een beetje gek om te zeggen over mezelf, maar ik heb best een groot empathisch vermogen waardoor het makkelijker is om mezelf in te leven in anderen. Dat levert (hopelijk) realistische personages en logische verhaallijnen op. Ik denk dat het feit dat ik hoogsensitief ben hier ook echt van invloed op is. Hier hoop ik in de toekomst nog iets meer over te vertellen.
Onderzoek
Naast het stukje inlevingsvermogen is het natuurlijk ook belangrijk dat je goed en gedegen onderzoek verricht. Zelf heb ik talloze artikelen gelezen over samengestelde gezinnen, rouw en alle andere onderwerpen die aan bod komen. Ik denk dat je dan echt wel kunt schrijven over ervaringen die je niet zelf hebt meegemaakt, en dat je op die manier een stem geeft aan de mensen die dat zelf niet kunnen of doen. Wim Daniëls schrijft in zijn boek Verbeter je schrijfstijl:
Auteurs liegen een waarheid bij elkaar.
Ik vind dat dat citaat goed aangeeft wat het auteursvak inhoudt. We doen uitgebreid onderzoek en verzinnen een fictief verhaal waarin we de waarheid een plekje geven.
Conclusie
Ik denk dat je als schrijver echt wel over dingen kunt schrijven die je zelf niet meemaakt. Als schrijvers dat niet meer zouden doen, zouden er veel minder boeken op de markt komen, denk ik. Toch denk ik ook wel dat elk boek iets autobiografisch in zich heeft, dat voorkom je niet. Maar ik denk dat die twee dingen gecombineerd, het schrijven over een wereld die bekend is en over een wereld die niet bekend is, de mooiste boeken oplevert.
Wat denk jij?
Liefs,
Mirjam
Ik denk ook dat je over dingen kunt schrijven die je niet zelf hebt meegemaakt, maar dan moet je je wel goed informeren of rechercheren. En (volgens mij) ook spreken met betroffenen. Omdat de persoonlijke ervaring toch veel diverser is als wat er over geschreven wordt. Maar ik denk dat je in Samen 1 de gevoelens van de meisjes goed hebt verwoord. Succes.
Ja, in gesprek gaan met mensen die zoiets hebben meegemaakt is inderdaad een belangrijk onderdeel van onderzoek doen. Dank je wel voor je mooie reactie 🙂