Short Story #1 De goochelaar

Natuurlijk is de Nederlandse term ‘kort verhaal’, maar ik vind de Engelse versie zo heerlijk allitereren. Afgelopen zaterdag kon je de writing prompt vinden over de goochelaar en zijn verslaving. Zoals gezegd is mijn invulling een kort verhaal geworden en ik wens je veel plezier met lezen!

Jake verzamelde zijn spullen. Uit de grijze lucht kwam regen vallen en de hele stad ademde herfst uit. En dat in hartje zomer. Gelukkig was het weinige publiek dat Jakes show had bekeken wel enthousiast, maar erg vrolijk kon hij er niet van worden.
‘Slechte dag, hè?’ zei Sergio, die bij hem kwam staan.
‘Ik zag dat het bij jou best meeviel,’ was Jakes commentaar.
Met een harde klap sloeg hij zijn koffer dicht, om vervolgens te ontdekken dat er nog een kaartenset op de tafel lag.
Sergio klopte met zijn hand op Jakes schouder. ‘Jouw tijd komt nog, Jake!’
Jake betwijfelde het. Hoe kon hij ooit succesvol worden als mensen zijn talent niet zagen? Zonder twijfel was hij de beste goochelaar op Covent Garden, maar anderen keken liever naar de show van Sergio of die gast uit Polen, waarvan hij de naam maar niet kon onthouden.
‘Meneer! Meneer!’ Een jongetje van een jaar of zes kwam aanrennen.
Even dacht Jake dat het voor hem was, maar toen zag hij de verwachtingsvolle blik naar Sergio. Het zal ook eens niet.
‘Ja jongen, zeg het eens,’ zei Sergio vriendelijk.
‘Volgens mijn vader bent u de beste goochelaar van heel Engeland!’ zei het jongetje.
Jake wilde helemaal niet jaloers zijn, maar dit deed pijn. Iedereen met ogen in zijn hoofd kon zien dat hij de beste goochelaar van Engeland was. Zelfs Sergio zei het.
‘Nou, dat vind ik erg aardig,’ zei Sergio. ‘Bedank je vader maar namens mij!’
Het jongetje gaf hem een briefje van 10 pond. Dat was de helft van wat Jake vandaag had verdiend.
Toen het jongetje weg was, drukte Sergio het briefje bij Jake in zijn hand.
‘Jij kunt het beter gebruiken dan ik,’ zei hij.
Hooghartig keek Jake naar zijn Braziliaanse collega.
‘Ik hoef geen liefdadigheid. Ik red me wel.’ Na die woorden tilde hij zijn koffer op en liep weg.

‘Jake, je bent vroeg!’
Anna, zijn verloofde viel hem om de hals. ‘Het was zeker veel te nat vandaag?’
Jake knikte. Hij vertelde kort over zijn werkdag, maar verzweeg zijn ergernis over Sergio.‘
Gaan we wel uit eten vanavond?’ vroeg Anna.
Jake knikte. ‘Natuurlijk. We moeten toch vieren dat we twee jaar bij elkaar zijn?’
Hij zweeg over het feit dat hij de afgelopen week minimaal had gegeten om genoeg geld hiervoor over te houden. Anna zou medelijden krijgen en aanbieden om voor hen te betalen.
‘Is het goed als ik mijn koffer hier laat staan?’ vroeg hij, terwijl hij het neerzette.
Anna gaf hem haar autosleutels. ‘Je kunt ze ook vast in de kofferbak zetten. Dan kleed ik me even om. Ik wil wel even langs jouw appartement rijden, dan kan jij je ook omkleden.
Dat vond Jake prima.
Hij had het getroffen met Anna, ze had nooit veel tijd nodig om zich op te doffen. En zelfs als ze dat niet deed zag ze er goed uit!
Hij nam haar mee naar een klein, knus restaurantje, niet ver van Covent Garden, waar hij iedere dag werkte. Het was niet duur en het eten was heerlijk. Bovendien kreeg hij met zijn artiestenvergunning korting. Het was niet dat hij het niet voor Anna over had, maar het ging echt niet anders. Hij moest zoveel mogelijk sparen om haar de toekomst te kunnen geven die ze verdiende.
‘Gaat het goed, Jake?’ Anna keek hem aan met een onderzoekende blik in haar ogen.
‘Ja hoor,’ zei hij snel. ‘Ik ben alleen maar een beetje moe.’
Moe omdat de grote doorbraak, waar hij nu al maanden op hoopte, niet kwam. Elke keer als hij een optreden trok hij een minimaal aantal bezoekers. Misschien kon hij beter ander werk gaan zoeken. Maar met zijn opleiding waren er weinig andere opties. Hij had geluk dat hij maandelijks een subsidie kreeg, anders zou hij zelfs op zoek moeten naar een andere woonruimte.
‘Kom op Jake, je kunt toch wel iets vrolijker doen? Het is feest vandaag!’
‘Sorry!’ Hij vermande zichzelf en deed zijn uiterste best om de rol van verloofde zo goed mogelijk te vervullen.
De ober kwam de rekening brengen. Jake pakte zijn portemonnee en legde het bedrag neer. Hij hield twee muntjes achter en grijnsde naar Anna.
‘Jake, het is avond, je bent vrij!’ zuchtte ze.
Gespannen wachtte hij tot de ober terug zou komen. Dit was de eerste keer dat hij dit trucje live zou uitvoeren. Als het lukte en de reactie positief zou zijn kon hij het vaker doen.
De ober pakte het schaaltje, waar de rekening op lag en nam deze mee. Een paar tellen later was hij alweer terug.
‘Meneer, het spijt me, maar het is twee pond te weinig.’
‘Nee hoor,’ zei Jake vrolijk. ‘Ze zitten in uw borstzakje.’ Daar had hij ze tenslotte net gestopt, toen Anna de ober complimenteerde over de maaltijd.
De ober keek hem stomverbaasd aan.
‘Hoe deed u dat?’ vroeg hij.
Jake lachte. ‘Ik ben goochelaar van beroep en u begrijpt vast wel dat ik mijn trucjes niet zal verraden.’
Nu kon de ober ook lachen. Verschillende mensen in het restaurant hadden het tafereel gezien en ze keken naar hen. Een oudere heer, die vlak achter Anna zat begon te klappen en al snel deed het hele restaurant mee. Jake genoot met volle teugen.
‘Uitslover,’ lachte Anna.

Gearmd liepen ze het restaurant uit. Jake gloeide nog na van alle positieve reacties die hij had gekregen.
‘Meneer, meneer! Wacht even!’ De oudere heer, die begonnen was met applaudisseren, vroeg of ze even stil wilden staan.
‘Hallo, ik ben Brian Craigs!’ Hij gaf hen een hand en overhandigde Jake zijn visitekaartje. Producer, stond er als functieomschrijving. Jake voelde zich warm worden. Zou dit het moment dan zijn?
‘Die goocheltruc was geweldig,’ complimenteerde hij. ‘Zou je voor mij willen komen werken? Ik ben altijd op zoek naar jong talent voor tv-shows. Het is een jongensdroom van mij om een goochelshow te lanceren.’
Dit was het. Dit was de doorbraak waar hij al maanden, zo niet jaren op zat te wachten.
‘Natuurlijk!’ zei Jake.
Brian vroeg zijn telefoonnummer en nadat hij deze had gegeven namen ze afscheid.
‘Ik neem zo snel mogelijk contact met je op,’ beloofde Brian.
Jake kon wel zingen. Eindelijk, dit jaar zou het echt zijn jaar worden!
Anna reed naar haar huisje, waar ze afscheid van elkaar namen. Hij knuffelde haar en fluisterde in haar oor: ‘Nu kunnen we heel gauw trouwen. Misschien dit jaar nog.’
Ze zei niets, maar hij voelde dat ze zich stevig aan hem vastklampte.

‘Jake Evans, ga in vredesnaam iets doen.’
Zijn vrouw was boos, dat begreep hij wel. Maar waarom? Hij had toch een smak geld verdiend? Dat de show verder was geflopt maakte niet uit, hij had zijn geld toch wel gekregen.
‘Wat dan?’ vroeg hij onverschillig. ‘Ik kan toch niets!’
Hij kwam half overeind en greep naar de fles alcohol die naast hem stond. Vroeger kon hij dit niet betalen, nu kon hij iedere avond een fles drinken en nog steeds bleef er geld over. Waar deed Anna dan moeilijk over?
‘Je bent een getalenteerde goochelaar! Een van de beste van Engeland.’
‘Niet waar,’ zei hij. ‘Ik kan het niet, anders zou de show wel succesvol zijn geworden.’ Hij nam een slok whiskey en zette de fles weer neer.
Anna zette haar handen in haar heupen. ‘Jake,’ zei ze op strenge toon. ‘Twee maanden geleden heb je iets beloofd. Je zou voor me zorgen, in rijkdom en armoede.’
‘We zijn toch niet arm?’
‘Als jij zo doorgaat worden we het wel. Binnen een jaar.’
Hij haalde zijn schouders op en wilde nog een slok nemen. Anna was hem voor. Ze pakte de fles van hem af.
‘Deze gaat achter slot en grendel. Net als de rest. En jij, jij gaat werken voor je avondeten!’
‘Maar wat dan? Ik kan niks!’ Jake was wanhopig.
‘Ga eerst je post maar lezen!’ Anna liet hem alleen achter.
Met een barstend hoofd kwam Jake overeind. Misschien was het wel verstandig om te doen wat Anna zei, ze kon soms enorm koppig zijn.
Op de eettafel lag een stapeltje brieven. Ze waren allemaal geadresseerd aan J. W. Evans. Hij scheurde de eerste envelop open. Rekening nummer 1. Zo ging het een tijdje door en het maakte Jake moedeloos. Anna had gelijk. Hij moest nodig een nieuwe baan zoeken, anders konden ze hier niet blijven wonen.
De laatste envelop bleek geen rekening te bevatten maar was een brief die zijn vergunning bevatte om op te treden op Covent Garden. We hebben je gemist, stond erbij. Hij bleef lang naar de brief staren. Op een gegeven moment voelde hij dat Anna haar armen om zijn middel sloeg en met haar hoofd tegen zijn rug leunde.
‘Doe je het, Jake?’ vroeg ze fluisterend.
Hij knikte. ‘Krijg ik dan weer avondeten?’ Hij probeerde een grapje te maken, maar kon niet helpen dat zijn stem trilde. Hij draaide zich om naar Anna en nam haar in zijn armen.
Anna schonk hem haar charmantste glimlach, voordat ze zich tegen hem aan vleide.

‘Jake, wat fijn dat je er weer bent!’ Sergio sloeg op zijn schouder. ‘Je was echt geweldig! Jammer dat ze niet verder gaan met de show.’
Jake lachte verlegen. ‘Was ik echt geweldig?’ vroeg hij onzeker.
Sergio knikte bevestigend. ‘Wat denk je ervan: zullen we eens een keer samen optreden?’
‘Hoe bedoel je?’ Jake begreep zijn collega niet helemaal.
‘Gewoon, zoals ik het zeg. Samen een show opzetten, we beginnen hier op Covent Garden en dan veroveren we langzaam Londen, Engeland en wellicht ook de wereld!’ Sergio keek hem gespannen aan.
Jake zei een tijdje niets.
‘Ik denk dat we veel van elkaar kunnen leren. Samen kunnen we dit, Jake.’
Langzaam knikte Jake. ‘Ja. Laten we dat doen.’
Sergio lachte breed. ‘Geweldig! Dit wordt echt te gek, Jake!’
Voor het eerst van zijn leven geloofde Jake de Braziliaan op zijn woord. Niet dat hij zeker wist of ze succes zouden hebben, maar hij vertrouwde erop dat ze veel plezier gingen hebben. En dat was het belangrijkste!

Het is best gek om Engelse personen Nederlands te laten praten. Ik schrijf weleens vaker onzinverhalen waarin Engelse of Amerikaanse personen in voor komen, maar dan laat ik ze altijd Engels praten. Maar bij dit verhaal is dat natuurlijk niet zo handig. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen over Jake de goochelaar. Zelf heb ik heel veel plezier gehad tijdens het schrijven (en zoals het verhaal ons leert: dat is het belangrijkste).

Nadat ik had geaccepteerd dat ik over de goochelaar zou schrijven, dacht ik meteen aan de zomers die ik in Engeland heb doorgebracht en mijn bezoekjes aan Londen. Op Covent Garden vind je veel artiesten en mijn favorieten zijn altijd wel de goochelaars. Het sprak dus vanzelf dat ik Jake daar ook liet optreden. Over zijn verslaving moest ik wat langer nadenken. Eigenlijk vind ik drank een beetje cliché, daarom heb ik het maar heel kort genoemd. Ook heb ik Jake nog een andere verslaving gegeven, maar of dat heel duidelijk uit de verf komt weet ik niet… Laat het me maar weten in je reactie als je denkt te weten waar hij nog meer verslaafd aan is.

Liefs,

Mirjam