Friends 4-ever // Hoofdstuk 88 // Marit

Het is weer gelukt om een hoofdstuk aan het vervolgverhaal te schrijven! Vorige week kon je lezen over Eva die een liedje schreef over Lily en wat mijmeringen over haar carrière in de muziek. Ze belde met Lily en besloot (weer) om liedjes te gaan schrijven over al haar vriendinnen. In het hoofdstuk van vandaag lees je iets meer over Marit en haar thuissituatie…

‘Zeg Marit … wat ben je stil vandaag,’ merkte Lily op, toen ze samen naar het lokaal van mevrouw Sanders liepen voor hun Duitse les. ‘Ik bedoel, je zegt normaal ook niet zoveel, maar dit slaat wel alles.’
‘O,’ was alles wat Marit kon zeggen. ‘Eh … tja. Ik ben morgen jarig’, zei ze zacht. Ze hoop dat Lily begreep waarom ze daar steeds aan dacht.
Lily was direct enthousiast. ‘Wat leuk! Ga je het nog vieren?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Niet morgen. Dan …’ Ze aarzelde, de hele dag twijfelde ze al of ze dit met de meiden wilde delen. Die zouden het toch zat worden als ze iedere keer weer over dat zielige verhaal met haar moeder begon?’
‘Wat is er dan morgen?’ wilde Lily weten. Ze waren inmiddels in het lokaal gearriveerd en vonden een plekje achterin.
‘Dan komt m’n moeder naar huis. Of beter gezegd … ze komt vanavond en blijft dan slapen tot morgen. Ik weet echt niet of dat goed gaat. In de kerstvakantie is ze ook een paar dagen thuis geweest, dat ging heel goed, zei m’n vader. Maar ik was toen in Engeland, bij James.’
‘Ik snap het,’ zei Lily begripvol.
‘En … eh, een aantal jaar geleden is ze op mijn verjaardag … opgenomen in de kliniek. Dus ik ben gewoon bang, dat ik weer teleurgesteld word.’
Lily knikte. ‘Dat snap ik wel. Maar het gaat nu toch echt beter met haar?’
Marit knikte. ‘Ze heeft andere medicijnen, die zijn nog echt heel nieuw. Ook haar behandeling is aangepast, ze verwachten dat ze over een tijdje zelfs weer thuis zal komen wonen.’
‘O, echt? Dat zou fijn zijn voor haar. Maar ook wel lastig, denk ik.’
‘Ja …’ zei Marit. Ze was blij dat Lily haar zo goed begreep. Dat had ze een jaar geleden echt niet kunnen bedenken, dat ze zulke gesprekken met Lily zou voeren. Ze dacht dat ze dat alleen met Norah kon.
‘Heb je dit wel tegen je vader verteld? Ik denk niet dat het de bedoeling is dat jij gestresst bent op je verjaardag omdat je moeder er is.’
Marit schudde haar hoofd. ‘Hij is allang blij dat ze weer naar huis komt en zo snel al. Voor hem kan het moment dat ze weer definitief thuis komt wonen niet snel genoeg aanbreken.’
Lily knikte. ‘Ja, ik snap het.’
‘Zeg dames achterin, worden jullie ook stil? Al dat geklets …’ Mevrouw Sanders keek streng in hun richting. Marit zuchtte. Iedereen om hen heen was net zo goed aan het kletsen, maar ze pikte uitgerekend hen eruit. Tot haar ergernis werkte het wel, want de rest van hun klasgenoten werden stil en Sanders kon aan haar les beginnen.

‘Hé, fijne verjaardag morgen hè!’ zei Lily, vlak voor het punt waar Eva en zij afscheid van haar namen. ‘Enne … als het toch niet te druk wordt voor je moeder, laat je het weten? Dan komen we even langs!’
‘Komt je moeder op je verjaardag?’ vroeg Norah, toen ze later met z’n tweetjes verder fietsten.
‘Ze komt vanavond al’, antwoordde Marit en ze vertelde hetzelfde verhaal wat ze met Lily gedeeld had, gek genoeg ging het nu veel makkelijker.
‘Nou, sterkte dan ook,’ zei Norah bij het afscheid. ‘Het zal best wel spanning geven, of niet?’
‘Het komt vast goed,’ zei Marit snel om te voorkomen dat ze zou gaan huilen. Hè, wat naar … dat wilde ze helemaal niet. Het was juist fijn dat haar moeder kwam. De laatste paar keer dat Marit bij haar was geweest was het contact heel normaal geweest. Maar bleef het zo goed gaan? Wat als het weer misging?
Diep in gedachten verzonken zette ze haar fiets in de schuur en opende de achterdeur.
‘Vlug, vlug … verstoppen!’ hoorde ze Samuëls stemmetje. Was mama er nu al? Ze zou pas na het eten komen, toch?
‘Er is een verrassing,’ grijnsde Samuël. Zijn oogjes straalden. ‘Jij moe zoeken.’
Papa, die vandaag thuis had gewerkt, had ook al zo’n grijns op z’n gezicht. Hm, dan was het misschien toch niet mama, daar zou hij niet zo geheimzinnig over doen.
Ze liep naar de keukentafel en zette haar tas erop. Ze wierp een blik in de woonkamer en zag nog net iets bewegen achter de bank. Aarzelend liep ze ernaartoe. Een grijze sneaker stak naar buiten, Hé, die kwam haar bekend voor.
‘James?’ vroeg ze voorzichtig. Papa en Samuël zouden haar toch niet plagen?
‘Marit!’ Lachend kwam hij overeind en hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe voor een innige omhelzing. ‘Je vader belde van de week of ik langs wilde komen voor je verjaardag. Het is best krap allemaal, maar ik heb met school iets kunnen regelen.’
Marit maakte zich voorzichtig los uit zijn omhelzing en legde haar handen om zijn gezicht. ‘Wat heerlijk,’ zei ze zacht. Alle spanning die ze voelde voor het bezoek van haar moeder was weg. Had ze toch gelijk gehad toen ze Norah ervan had verzekerd dat alles goedkwam.
‘En vond je vandaag een leuke dag?’ vroeg James, toen ze zaterdagavond alleen in de woonkamer zaten. Papa en mama brachten samen Samuël naar bed. Mama had vanmorgen zelf voorgesteld dat Marit haar vriendinnen zou uitnodigen op haar feestje. Ze wilde weleens weten wie die drie meiden waren die Marit zo goed hadden opgevangen. Dat had Marit zich geen twee keer laten zeggen en ze had haar vriendinnen meteen geappt dat ze een stukje taart mochten komen eten. Het was heel gezellig geweest en mam had geen enkele keer raar gereageerd. Ze was ’s middags wel even op bed gaan liggen omdat ze moe was, maar dat vond Marit begrijpelijk. Haar vriendinnen waren gebleven voor het avondeten, ze hadden wat bij de snackbar gehaald. Ook tot vreugde van James, die dol was op kroketten.
‘Heel leuk,’ verzuchtte Marit en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Volgens mij heb ik nog nooit zo’n leuke verjaardag gehad.’

Wat gebeurde op jouw leukste verjaardag?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•