Ik heb heel lang nagedacht over de titel van dit artikel. Ik kwam er niet helemaal uit, maar laat het nu maar zoals het is. Zoals ik twee weken geleden beloofde, zou ik vandaag iets delen over mijn struggles met zelfvertrouwen. Ik stel mezelf wel vaker kwetsbaar op, maar ik denk dat dit bericht wel het toppunt is, dus, here goes nothing…
Het idee voor deze blogpost ontstond trouwens kort nadat ik had geblogd over een aantal successen. Het verhaal dat ik hierbij deelde op Instagram voelde heel maakbaar aan en ik besloot wat dieper na te denken over hoe zelfvertrouwen en zelfbeeld nu eigenlijk werken …
Mijn verhaal
Tot in groep 4 was ik een vrolijk, speels meisje dat zich nooit ergens druk over maakte. Wat nu precies het moment is geweest dat het veranderde, weet ik niet zeker, maar ik heb daar wel m’n gedachten over. Ik liep emotioneel een beetje achter op mijn leeftijds- en klasgenootjes en was daardoor een makkelijk slachtoffer voor pesters. Het gebeurde niet vaak, ik kwam echt niet elke dag verdrietig thuis. Maar af en toe waren er van die steken onder water. Mirjam is een jankerd. Geen blauwe plekken aan de buitenkant, maar wel op een (hoog)gevoelige kinderziel. Toen ik eenmaal naar de middelbare school ging, was ik vastbesloten deze episode achter me te laten. Ik vond zelfvertrouwen in het feit dat in mijn nieuwe klas bijna niemand me kende, niemand die wist dat ik snel in huilen uitbarstte. Al snel deed ik de periode op de basisschool af als iets van vroeger en vertelde ik trots aan mijn vriendinnen dat ik er overheen was. En dat het me niet kon schelen wat mensen van me dachten.
En toen…
Aan het einde van 2013 kwam ik mezelf tegen. Ik werkte als onderwijsassistent op een middelbare school en was bezig met m’n opleiding tot docent Engels. Ik liep vast op m’n opleiding en ook de baan ging niet erg lekker. Ik durfde geen initiatief te nemen en lesgeven vond ik doodeng. Een paar maanden na mijn ontslag durfde ik dan eindelijk hulp te zoeken. Puin ruimen, om vervolgens te kunnen bouwen. Ik ging in gesprek met een psycholoog en toen bleek dat ik al die pesterijen nooit verwerkt had. Door gesprekken en EMDR-therapie heb ik dat eindelijk los kunnen laten. Maar ik bleef wel onzeker, want hoe had ik het ooit zo ver kunnen laten komen? Waarom had ik toen niet al van me af kunnen bijten?
Gelukkig durfde ik één ding wel en dat was een overstap aanvragen. In plaats van het deeltijdtraject, ging ik vanaf september 2014 het duale traject van de opleiding in.
Vallen en opstaan
Toen ik mijn manuscript op durfde te sturen naar de uitgever, vond mijn psycholoog dat zo’n prestatie en een teken dat mijn zelfvertrouwen groeide. Dus kwam er een einde aan de gesprekken met haar en mocht ik het geleerde ook echt in praktijk gaan brengen. Maar zelf was ik er nog niet zo van overtuigd dat ik dat kon. Met vallen en opstaan groeide mijn zelfvertrouwen. Wat ik echt moest leren was mensen vertrouwen, hen geloven als ze me een compliment gaven. Ik herinner me nog heel goed het moment dat ik dat besprak met een aantal medestudenten. Ik vertelde hen dat ik heel moeilijk met complimenten om kon gaan, omdat ik mezelf altijd afvroeg of mensen het wel meenden. Een paar weken later (toen ik dacht dat iedereen dat allang weer vergeten was) zei een van m’n medestudenten: ‘Wat heb je een leuke jurk aan Mirjam, die staat je echt goed!’ Het bleef even stil en toen vervolgde hij: ‘Je moet me nu wel geloven hè?’ Ik denk dat hijzelf dat moment allang weer vergeten s, maar voor mij was dat zó bijzonder en ik vergeet het ook nooit meer!
Februari 2017
Een echte omkeer was voor mij 10 februari 2017: de dag van mijn coeliakie-diagnose. Nadat het stof een beetje gedaald was en ik wende aan het glutenvrije dieet, ontdekte ik ook de gevolgen hiervan. Kinderen met coeliakie lopen vaak emotioneel achter op hun leeftijdsgenoten en zijn door de vitaminetekorten ook vatbaarder voor depressiviteit. Opeens vielen de puzzelstukjes op hun plek. Ik begreep waarom ik niet voor mezelf op durfde te komen en ook waarom ik zo anders was en zo snel moest huilen. Het verklaarde mijn leven. En de afgelopen drie jaar is het hard gegaan. Het was alsof er een knopje omging: ik mag er zijn.
Hoe werkt dat knopje?
O wat zou ik je graag vertellen waar dat knopje precies zit en hoe je dat dan om kunt zetten. Maar helaas, voor zover ik weet is er geen stappenplan voor een beter zelfbeeld. Misschien helpt het besef dat ieder mens een gebroken mens is, en dat iedereen een verhaal heeft. Ik denk dat ieder mens wel krassen op zijn of haar ziel heeft staan. Heel lang geleden keek een serie (McLeod’s daughters) en daarin kwam de volgende uitspraak voor: “I think it matters whether you wear your scars, or your scars wear you.” Draag je je littekens met trots, omdat ze je gemaakt hebben tot de persoon die je nu bent? Of zorgen de littekens ervoor dat je jezelf verstopt? Een liedje dat mij iedere keer weer raakt als ik daarover nadenk is Dear younger me van MercyMe
Every mountain every valley, through each heartache you will see: Every moment brings you closer, to who you were meant to be!
Alles wat je hebt meegemaakt maakt je tot de persoon die je nu bent. En alles wat je meemaakt, brengt je dichter bij de persoon die je uiteindelijk moet worden/zijn.
Het zijn zomaar wat gedachten. Ik wil graag eindigen met een oproep. Een keertje geen vraag, maar een verzoek, nee een smeekbede: Wees alsjeblieft lief voor elkaar! Pesten maakt alleen maar mensen kapot.
Heel veel liefs,
Mirjam
Kom me volgen op social media
Heel moedig dat je dit thema, en dan nog wel met jezelf als schlachtoffer, durft aan te spreken. Voor mij is het heel herkenbaar. Ook ik werd op de lagere school gepest, maar met niet alleen geestelijke schade. En vaak durfde ik niet naar huis te gaan. Helaas kreeg ik thuis geen ondersteuning. Op de middelbare school ben ik, zoals jij met een schone lei begonnen, en had ik het goed. Kreeg ook weer meer zelfvertrouwen, maar helemaal terug komt dat nooit meer. Verder had ook ik een ‘ontwikkelings’achterstand, niet qua intelligentie, maar sociaal. En ook ik had darmproblemen, of dat een samenhand had, weet ik niet. Vermoedelijk. Ik denk dat kinderen die pesten vaak jalours zijn op anderen, omdat ze zelf iets missen, vermoedelijk de aandacht of liefde van hun ouders. Ik hoop, maar geloof er niet in, dat hedendaags het pesten aktiever aan gegaan wordt. Van pestende kinderen worden vaak later de vandlisten, en uiteindelijk de kriminelen, omdat ze gewend zijn, met “geweld” hun zin te krijgen. Je ziet, een thema waar ik een boek over zou kunnen schrijven. Heb jij dit thema in een boek verwerkt, het zou zinvol kunnen zijn. Veel succes!
Ik blijf me altijd verbazen over hoe herkenbaar dit thema is voor mensen, als je erover nadenkt is het echt niet normaal. Ik hoop dat we door onze verhalen te delen mensen tot andere inzichten kunnen brengen! Tot nu toe heb ik het pestverleden nog niet echt verwerkt in een boek, gewoon omdat ik er nog geen geschikte personages en verdere verhaallijn voor heb gevonden. Het staat wel op mijn verlanglijstje om dit thema centraal te stellen. Maar ik wil het dan wel op een originele manier behandelen 😉
Wat een mooi en kwetsbaar verhaal en wat moedig dat je dit deelt! Ik herken het heel erg, ik was ook een ander kind en dat is sowieso al een criterium om gepest te worden. Ik ging naar een andere middelbare school dan de rest en hoopte dat ik opnieuw kon beginnen, maar het leek wel alsof het op mijn voorhoofd geschreven stond, want nog steeds was ik een pispaaltje. Ik heb nooit een fantastisch leuke tijd gehad op school. En op de opleiding kwam ik mezelf ook voortdurend tegen, omdat ik niks durfde en geen zelfvertrouwen had. Ik merk ook dat nu ik wat meer in contact ben met lieve mensen en gelijkgestemden die mij nooit pijn zullen doen, ik gelukkig mezelf steeds meer teruggevonden heb. Het heelt, gelukkig. En inderdaad, je komt er sterker uit. Het maakt je wie je bent. Ik denk maar: better peak in your grown life than peak in high school. Fijn dat jij nu ook je passie hebt gevonden en meer voor jezelf durft op te komen, en dat die therapie goed geholpen heeft!
Dank je wel voor je reactie 🙂 Fijn dat jij, ondanks alles, ook jezelf steeds meer terugvindt/gevonden hebt. Gelukkig zijn wij mensen veerkrachtige wezens, die weer kunnen opbloeien, ook al zijn we door het leven geknakt.
Zo mooi en moedig dat je dit hebt geschreven! ik ben trots op jou, lieve Mirjam!
Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat jij in mijn leven bent gekomen, je bent echt een fantastisch persoon!
Aah, dank je wel voor deze lieve reactie! <3
Wat een prachtig stuk heb je geschreven, Mirjam! Mooi om te lezen waar je nu staat nadat de weg hobbelig verliep. Zo jong gepest worden lijkt me wel extra zwaar. Bij mij was het pas op de middelbare school en ik heb toch het idee dat het daardoor nu minder impact heeft – al is het uiteraard nooit leuk.
Dank je wel voor je reactie 🙂 Pesten is inderdaad nooit leuk, maar als je wat ouder bent, kan je het misschien iets beter relativeren. Gelukkig heeft het in ieder geval bij jou minder impact, al schrik ik er wel van hoeveel mensen iets van dit verhaal herkennen. Pesten gebeurt nog veel te vaak!
Wat een mooie en kwetsbare blog heb je geschreven! Heel moedig én goed dat je dit gedeeld hebt.
En wat goed hoe je erdoor mee omgegaan bent en achter je gelaten hebt.
Dank je wel voor je lieve reactie!