Ik lees #62 ‘Clean books’

Op Instagram, of beter gezegd, bookstagram, is het al een tijdje een hype: clean books, closed door romance en andere namen die eraan gegeven worden. Lezers geven hun beste tips voor boeken in deze categorie. Maar wat voor de een een ‘clean book’ is, hoeft voor de ander helemaal niet zo ‘clean’ te zijn. Ik besloot er een blogbericht aan te wijden.

Wanner is een boek clean?
Zoals ik net al zei, is niet iedereen het erover eens wanneer een boek een clean boek is. Terwijl de één een boek al expliciet vindt als er in wordt gekust, vind een ander het juist jammer als personages nooit zoenen. Ook qua taalgebruik kan er bij de een meer dan bij de ander. Dat is heel persoonlijk en ga ik niet over oordelen of het goed of verkeerd is. Wat taalgebruik zie ik zelf een boek als clean als er niet in wordt gevloekt of gescholden met ziektes. Schuttingtaal vind ik niet fijn, maar lees ik makkelijker overheen. Het is echter niet zo dat ik een boek meteen wegleg als er in gevloekt wordt, ik vind context hierin belangrijk. Ik begrijp dat in een boek over de Tweede Wereldoorlog, soldaten niet slechts ‘grutjes’ zeggen als ze door een kogel worden geraakt.

Ook vind ik het zelf niet prettig om uitgebreide, expliciete scènes (over seks etc.) te lezen. In dit geval leg ik een boek ook niet meteen weg, maar probeer eroverheen te lezen. Vaak zijn deze scènes namelijk helemaal niet nuttig voor de opbouw van het plot en kan je ze prima overslaan. Ik ben wel voorzichtiger geworden in deze boeken aanraden, ook in bijvoorbeeld De eindeloze boekenkast, omdat ik goed begrijp dat andere mensen zich hier wel enorm aan kunnen storen. Bovendien proberen we met onze podcast vooral het lezen van christelijke boeken te stimuleren.

Voor sommige mensen is ook het gebruik van geweld in boeken verboden, of het zou in ieder geval niet veel voor moeten komen. Om eerlijk te zijn heb ik me hier zelf nooit druk over gemaakt, maar ik kan me voorstellen dat het bij andere mensen gevoelig ligt.

Closed door romance
Deze categorie wordt gebruikt om boeken te labelen waarin bepaalde dingen wel voorkomen (bedscènes, om ze zo maar even te noemen), maar niet worden beschreven. Het vindt achter gesloten deuren plaats, om het zo maar te noemen.

Christelijke boeken
Wil je echt alleen maar boeken lezen die clean zijn, dan zou je kunnen overwegen om alleen christelijke boeken te lezen, maar ook hierin is een grijs gebied. Zo las ik op Goodreads in reviews van een van de boeken van Becky Wade, dat meerdere lezers sommige scènes heel expliciet vonden. Bovendien vind ik het zelf dat je op deze manier ook een heel aantal geweldige boeken kunt missen. Veel van mijn favoriete boeken zijn niet specifiek christelijk, maar bevatten wel mooie lessen.

Nadine Brandes, een christelijke auteur, schrijft zelf voornamelijk fantasy en dystopische boeken. Een tijdje terug deelde ze een reel, waarin ze haar toiletpot stond te schrobben en één voor één kwamen haar boeken tevoorschijn. Ze ging met deze video in op de vraag of haar boeken clean waren. Ze gaf aan dat zij vond van wel, maar dat sommige mensen daar anders over dachten, voornamelijk omdat er geweld in voorkwam. De gewelddadige scènes hadden echter altijd een doel om het plot verder te helpen, maar zo zie je maar dat veel lezers nooit hetzelfde zullen denken over wanneer een boek clean is.

Realiteit
Zelf lees ik af en toe wel boeken met grof taalgebruik, expliciete scènes en geweld. Voor mij is het ook een realiteitscheck, ik ben best wel beschermd opgegroeid, al was er bij mij thuis altijd ruimte voor gesprek over deze onderwerpen. Ik denk dat het goed is om zo nu en dan te ontdekken dat er een heleboel mensen op de wereld zijn die anders denken dan ik en een boek is daar een goed hulpmiddel bij, maar ik begrijp ook heel goed waarom mensen ervoor kiezen deze boeken te vermijden.

Probeer jij altijd boeken te lezen die ‘clean’ zijn?

Liefs,

Mirjam

PS: Anna Laura en ik maakten hier anderhalf jaar geleden ook een podcastaflevering over, die kan je hier luisteren.

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•